علاقه کودکان به پول تا حدی طبیعی است؛ اما اگر از حد طبیعی خارج و غیر عادی شود، باید جلو آن را گفت. پول پرستی ویژگی خوبی نیست.
علل چنین روحیه ای مسائل ذیل است :
1- الگوهای نامطلوب : اگر بین نزدیکان یا دوستان و همسالان، الگویی دارد که دارای چنین مشکلی است، باید نقش الگویی او را با کمرنگ کردن ارتباط فرزند با وی کاهش دهید. .
2- پیام های دنیا طلبی والدین : ناله فراوان والدین از سختی زندگی، آرزوهای بلند، نگاه های حسرت آمیز آنان به داشته های دیگران، تعریف از دارایی های مردم، گشودن دست نیاز به سوی دیگران و ... این پیام را به فرزند می دهد که پول، حلال همه مشکلات است و او را به تدریج به سوی پول پرستی می کشاند.
3- سخت گیری در دادن پول توجیبی : سخت گیری در دادن پول توجیبی او را حریص تر می کند؛ پس در این مسأله بر او سخت نگیرید .. پول توجیبی کودک نباید پاداشی برای رفتار خوب او یا حق الزحمه ای برای کارهای روزانه اش باشد.
از پول توجیبی برای وا داشتن کودک به اطاعت استفاده نکنید و در صورت استفاده از روش محرومیت، او را از پول توجیبی محروم نکنید.
4- تشویق های صرفاً مادی والدین : اگر برای رشد او از تشویق های صرفاً مادی (به ویژه پول) استفاده می کنید، آن را کاهش دهید. استفاده از انواع دیگر تشویق .، این روحیه او را تعدیل می کند.
5- توجه و بازخورد دیگران : گاهی این روحیه از طرف والدین و دیگران، با توجه کردن زیادی به این رفتار کودک و تحسین های کلامی افزایش می یابد.
چند توصیه
1- او را تشویق کنید تا قسمتی از پول توجیبی اش را برای خودش و قسمتی را برای دوست صمیمی اش خرج کند. خرج پول توجیبی برای خودش، خساست را از بین می برد و خرج برای دوستش، روحیه سخاوت را در او تقویت می کند.
2- صدقه های خود را از طریق او به مستمندان برسانید.
3- خوب است مقداری پول برای مخارج ابتدایی منزل (خرید نان، ماست، سبزی و ...) را در اختیارش قرار دهید تا با آن ها خرید کند. با توجه به این که پول های خودش نیست، راحت تر خرج می کند.
4- با بیان نرم و برخوردی مناسب، درباره آثار و برکات صدقه دادن یا امور عام المنفعه و هدیه دادن و کمک های مالی به دیگران برایش توضیح دهید و برای این امر، از روایات دینی استفاده کنید.
رسول گرامی اسلام (ص) می فرماید :
و الله فی عون العبد ماکان العبد فی عون اخیه.
و خداوند یاری دهنده بنده است تا زمانی که بنده، یاری رسان برادر خود باشد.
امام صادق (ع) فرمود :
مؤمنی که از داراییاش به مومن دیگر ندهد در حالی که نیازمند است، خداوند طعم بهشت را به او نمی چشاند.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
