قوه ادراک و تجربی کودکان با تحرک آن ها در مـحیطی کـه زندگی می کنند، راه رفتن، دویدن و بازی کردن و تماس با اشیاء، رشد و نمو پیدا می‌کند ولی در هنگام تماشای برنامه تلویزیون، کودک باید ساکت و آرام مقابل صفحه تلویزیون بنشیند، به جای آن که بـطور طبیعی از جای خود بلند شـود و بـا جست و خیز و تحرک و بازی با دنیای خارج آشنا شود باید ساعت‌ها به صفحه تلویزیون خیره شود و فقط چیزهایی را روی صفحه روشن و نورانی تلویزیون مشاهده کند. در هنگام تماشای تلویزیون بچه به کلی از تحرکی که لازمه رشد و نمو بدنی اوست بـاز مـی‌ماند و حتی دیدن و نگاه کردن او هم عادی نیست زیرا باید بطور ثابت به صفحه تلویزیون خیره شود و به چشمان او هم اجازه تحرک لازم داده نمی شود او بدین ترتیب تماشای برنامه‌های تلویزیون برای کودکان کمتر از هفت سال یک کار غـیر عادی و غـیرطبیعی است.
همان گونه که رفتار فرد در دوران کودکی و در خانواده یکی از مهمترین عوامل شکل گیری شخصیت وی محسوب می شود. تلویزیون نیز به عنوان یکی از وسیله ارتباط جمعی در کنار خانواده در رشد فکری و شخصیتی کودکان تأثیرگذار است. این رسانه مؤثر که مخاطبان خاص خود را دارد می تواند با توجه به محتویاتش اثرات مطلوب و نامطلوبی بر مخاطبین بگذارد.
کودکان به عنوان یکی از مخاطبان خاص این رسانه به شمار می روند و تأثیرگذاری این رسانه به دلیل سمعی و بصری بودن در مقایسه با سیر رسانه ی ارتباط جمعی بیشتر است. تلویزیون علاوه بر پر کردن اوقات فراغت و سرگرمی می تواند بر رفتار و رشد فکری کودکان تأثیر گذاشته و به نوعی علاقه و گیریی را در غالب برنامه ها در کودکان یجاد کند.
تأثیرگذاری بالقوه تلویزیون در مقا یسه با رسانه های دیگر برجسته تر است و معمولا از آن بیش از سیر رسانه ها استفاده می شود. چنین ویژگی های تلویزیون برای همه به خصوص کودکان، رسانه ی مهم می سازد و از این جهت می توان کودکان را مخاطبان خاص تلویزیون قلمداد نمود. کودکان در برابر تلویزیون موقعیتی پذیرا دارند و تلویزیون را همچون فردی می پندارند که هر لحظه می تواند داستانی را برای آنان نقل کند و آنان را سرگرم نماید و والدین آنان نیز به دلیل گرفتاری های گوناگون آنان را در دیدن برنامه ها همراهی نمی کنند.
تمامی کودکان بین ۵-۲ ساله به سوی تلویزیون جلب میشوند و به آن علاقه دارند. کودک تا سن دو سالگی قادر به دنبال کردن یک داستان و درک رابطه تصاویر با یکدیگر نیست و ضمن تماشای تلویزیون توجه کودکان به موجوداتی جلب می شود که قادر به شناخت آن ها هستند از قبیل حیوانات و کودکان دیگر.
بین ۳-۲ سالگی علاقه به حیوانات و کودکان دیگر ادامه دارد، ولی بیشتر حرکت، کودکان را مجذوب خود می کند. چون در حرکت عناصری است که تخیل آنان را قوام می بخشد. آنان می توانند داستان های مصور را که ساده باشند بفهمند و به خاطر بسپارند آن ها برخی تصاویر را نیز با موجودات واقعی یکسان می پندارند.
۲-۳ سالگی بیشتر حرکتی و بین ۶-۴ سالگی بیانی هستند. کودکانی که غالباً تلویزیون تماشا می کنند در مقایسه با کودکان دیگر که کمتر اوقات خود را به دیدن تلویزیون می گذرانند از نظر تحصیلی موفقیت کمتری دارند و با هوش ترین آنان کسانی هستند که به اندازه و با روش درست جذب تلویزیون می شوند. در سن ۵ سالگی با دیدن دقیق برنامه های تلویزیون شخصیت کودک آهسته به سوی ینده سوق داده می شود.
در زمینه تأثیر برنامه های تلویزیونی بر رفتار کودکان باید گفت محیطی که وسیله ارتباطی در آن به کار برده می شود می تواند روی اثرات پیام تأثیر گذارد. عواملی مثل سر و صدا، صدای زنگ منزل، صحبت اطرافیان در محیط می تواند در تأثیرگذاری پیام بر مخاطب تأثیرگذار باشد.
