مسئله اى که لازم است به آن پرداخته شود، «آموزش جنسى» و تفاوت آن با «تربیت جنسى» و همچنین نقش آن در تربیت جنسى است.
آموزش جنسى در یک نگاه کلّى ، یعنى : «آموزش در تمام جنبه هاى جنسى ، وتمایلات جنسى از جمله : جنبه هاى فیزیولوژیکى تولید مثل، عملکردى، هیجانى و بین فردى» و به طور خاص یعنى : «آموزش محدود به زمینه هاى فیزیولوژیک سکس و تولید مثل.»
همچنین در تعریف آموزش جنسى ، گفته شده که عبارت است از : «ارائه هر نوع دانش و آگاهى علمى و نظرى ، به شخصى که به خاطر جنسیت خاص متناسب با سن و به اقتضاى مرحله هاى رشدى خود، جهت تأمین سلامت روانى، جسمى و اجتماعى و رفع نیاز جنسى و تعالى خویشتن و بقاى نسل، بدان نیازمند است»
در تعریف دیگر ، آموزش جنسى، به مفهوم تربیت جنسى دانسته شده که شامل : آموزش رفتارها و مسائل توالد و تناسل، آماده سازى فرد براى فهمیدن و کنترل تحریکات و رفتارهاى جنسى خود، آموزش اصول و مسائل فردى و گروهى مربوط به دو جنس مرد و زن است.
در تعریف نسبتاً کامل ترى آمده است: «منظور از آموزش جنسى، ارائه اطّلاعات کلّى صحیح درباره وقایع و تغییرات جسمى و روانى بلوغ و راهنمایى نوجوانان در رفتار و کردار آنها در این سن ، نسبت به خود و دیگران و شیوه ابراز علاقه و دوستى هاى معقول و جلوگیرى از انحرافات است»
بر این اساس، آموزش جنسى ، باید هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیر مستقیم و با هدف پرورش نسل سالم و جامعه صالح انجام شود. صلاح و فساد هر جامعه ، بر اساس صلاح و فساد افراد و روابط آنها با یکدیگر و از جمله روابط جنسى ، شکل مى گیرد. اگر همه یا بیشتر افراد جامعه ، سالم باشند و روابط آنها با یکدیگر ، با ارزش ها و هنجارهاى دینى ، منطبق باشد، آن جامعه، جامعه اى سالم است. آموزش مسائل جنسى ، به صورت صحیح و کامل در هر دوره و فراگیرى ارزش ها و هنجارهاى دینى و عملکردهاى افراد در هر مقطع سنى، افراد را به سوى صلاح و پرهیز از فساد مى کشاند و سلامت روان را براى آنان به دنبال دارد و در نتیجه ، نسل جامعه، سالم پرورش مى یابد و جامعه، سالم مى شود .
در آموزش جنسى ، انتخاب الفاظ و عبارات، اهمیّت ویژه اى دارد ؛ زیرا این و تمایل او به جنس مخالف تأثیر مى گذارد. شاید سخت ترین قسمت آموزش جنسى، آموزش «حیاى جنسى» و آموزش جنسى با رعایت موازین «حیا» باشد. حیا، مبنایى براى فضایل اخلاقى است و حتّى در بعضى روایات ، معادل با دیندارى» تلقّى شده است .
امام صادق علیه السلام فرمود: «الحیاءُ والإیمانُ مقرونانِ فی قَرَنٍ ، فإذا ذَهَبَ أحَدُهُما تَبِعَهُ صاحِبُهُ» ؛ حیا و ایمان، زنجیروار به هم پیوسته اند ؛ اگر یکى از آنها برود، دیگرى دنبال رفیقش است (الکافى ، ج ۲ ، ص ۱۰۶ ؛ تحف العقول ، ص ۲۹۷ ؛ وسائل الشیعة ، ج ۱۲ ، ص ۱۶۶ ؛ بحار الأنوار، ج۶۸، ص۳۳۱، ح۴) . و نیز فرمود: «لا إیمان لِمَن لا حیاءَ لَهُ» ؛ هرکس که حیا ندارد ، دین و ایمان هم ندارد (الکافى ، ج ۲ ، ص ۱۰۶ ؛ وسائل الشیعة ، ج ۵ ، ص 53)
