بله، این ارتباط لازم است و سبب رشد عاطفی، روحیة اجتماعی و کسب «خود انگاره» (Self Image) کودک می شود.
در صورت نبودن همسالان یا عدم صلاحیت آنان؛ ارتباط فامیلی با نزدیکان همتا، ایفای نقش همسالان به وسیلة پدر و مادر، بازی کودک با اسباب بازی ها (عروسک ها، خروس‌های پشمالو و ...) در نقش همسالان، و ذکر قصه هایی با محتوای روابط همسالان می تواند تا حدودی جای رابطه با همسالان را پر کند.
در حالت ضرورت ارتباط کودک با همسالان نامطلوب (عدم امکانات یا وابستگی فرزند به آنان)، برای این مسأله حساسیت فراوانی نشان ندهید؛ زیرا با حساسیت شما، وابستگی اش بیشتر خواهد شد :
الانسان حریص علی ما منع
انسان بر آن چه منع می شود، حریص تر است.
می توانیدبرای تأثیر پذیری کمتر فرزند خود، زمان ارتباط آنان را کمتر کنید یا منزل خود را محل گردهمایی کودکان قرار دهید تا بتوانید بر رفتار آنان به طور مستقیم نظارت داشته باشید و در صورت لزوم (برای مثال، سخن زشتی از همسالان) با برخوردی سنجیده دخالت کنید.
برای کاهش تأثیر منفی همسالان، باید فضایی سالم را در خانه فراهم سازید؛ به این گونه که رابطة عاطفی خود را با کودک قوی تر کنید؛ اعتماد به نفس او را افزایش دهید، و ارزش ها و ضد ارزش ها را برایش تبیین کنید.
مطلوب، ایجاد پشتوانة فرهنگی و تقویت روحیة دینی است تا فرزند شما در محیط های خارج از خانه (مهد کودک، آمادگی، مدرسه و ...) سالم بماند و تحت تأثیر بد آموزی های دیگران قرار نگیرد.
