مهم ترین بخش تربیت، در خودشکوفایی، خودگستری و خودشناسی است که اینها همه، مقدمه ای برای خداشناسی است.کودکان باید در متن جنجال ها و هیاهوی زندگی روزانه، لحظه هایی را برای خلوت کردن با خود، ارتباط با خالق خود و تمرین دعا و نیایش برای بیان نیازهایشان با خداوند متعال داشته باشند.باید دانست که منشأ تربیت، تنها ارائه درستی ها به کودک نیست، بلکه ایجاد عشق و رغبت به درستی ها نیز هست.
محبت عملی به کودک
در دوست داشتن، محبت کردن و احترام گذاشتن به فرزندان، نباید فقط به الفاظ زیبا و کلمات خوب بسنده کرد، بلکه باید کوشید در این مفاهیم در قالب رفتارهایی چون توجه کردن، گوش دادن، در آغوش کشیدن، تأیید کردن و اهمیت دادن به گفتار کودک و نشان داده شود.
آشنا کردن کودک با مسائل و مشکلات زندگی
آگاه شدن کودکان از اموری چون مرگ، بیماری، رنج، ناکامی و ناامنی می تواند، آنها را در شناخت درست زندگی و درک قدر و ارزش سلامتی، آسایش، لذت و امنیت یاری رساند.آگاه شدن کودکان از مرگ عزیزان و چگونگی مقابله با این رویداد، یکی از نیازهای اساسی آنها برای کسب مهارت های بهداشت روانی است.
پاسخ گویی درست به کودک
پرسش های کودکان را جدی بگیرید و پیش از پاسخ دادن فوری، بدانید که آنها در چه سنی هستند، چگونه می فهمند و چرا این سؤال ها را می پرسند و با چه تجربه و قرینه ذهنی ای می توان، پاسخ متناسب با سن و شرایط و ظرفیت آنها ارائه داد.درست است که ما از بچه ها بیشتر می دانیم، ولی معلوم نیست که لزوما بهتر از آنها بدانیم.
پاسخ گویی کافی به خواسته های کودک
هر چه به خواسته های کودک بیشتر پاسخ دهیم، دایره اسارت او تنگ تر و ظرفیت تحمل او کمتر و دامنه درخواست های او گسترده تر می شود.
