عواطف فرزندتان را رشد دهید!

چه کسی می‌تواند بگوید که رابطۀ عاطفی کودک با پدر و مادر از چه زمانی آغاز می‌شود؟ برخی حدس می‌زنند که این رابطه در  رحم شروع می‌شود؛ همان هنگام که جنین به حالات نسبی استرس یا آرامش مادر پاسخ می‌دهد. برخی دیگر می‌گویند درست پس از تولد و آن هنگام که والدها به نوزاد غذا می‌دهند، او را تکان می‌دهند و آرام می‌کنند، آغاز می‌شود. برخی دیگر آن لحظۀ سحرآمیز چند هفته پس از تولد را نقطۀ شروع رابطۀ عاطفی می‌دانند؛ آن زمانی که کودک نخستین لبخند حقیقی‌اش را به روی مادر یا پدر می‌زند و همه سختی‌ها و شب‌بیداری‌ ها را برایشان ارزشمند می‌سازد.

در ادامه پیشنهادهایی را برای تقویت هرچه بهتر و بیشتر رشد عاطفی کودکان ارائه داده ایم:

۱) رفتارهایی را که فرزندتان به هنگام برانگیخته شدن احساساتشان تجربه می کنند به یاد داشته باشید. برای مثال زمانی که عصبانی به نظر می رسد، می توانید این عبارت را به کار ببرید: «تو الآن عصبانی ای!؟» این کار به او کمک می کند بداند دقیقاً چه اتفاقی برایش افتاده و وی را قادر می سازد برای کنار آمدن با احساساتش راه درستی را انتخاب کند.

۲) زمانی که فرزندتان با تکرار یک جمله احساسات منفی اش را با شما سهیم می شود، آینه او شوید. اگر می گوید: «می ترسم»، به او بگویید: «این مسأله برای تو ترسناک است.» این جمله به کودک اجازه می دهد بداند شما به رنج و ناراحتی اش اهمیت می دهید و بدین وسیله براحتی با او ارتباط برقرار می کنید. بیشتر والدین در این مواقع سعی می کنند به فرزندشان اطمینان دهند که خطری متوجهش نیست یا به او پاسخ های علمی بدهند. این کار باعث می شود کودک با احساسات منفی اش تنها بماند.

۳) وقتی رفتار فرزندتان شما را ناراحت می کند، این مسأله را به او گوشزد کنید. اگر با او ارتباط مستقیمی برقرار کنید، می توانید فرزندتان را از احساس گناه یا خجالتی که به دلیل حرف نزدن و رفتار غیر کلامی شما در او ایجاد می شود، برهانید.

۴) به جای اینکه از ضمیر سوم شخص استفاده کنید و بگویید: «مامان الان عصبانیه!»، بگویید: «من الآن عصبانی هستم.» در این صورت استفاده از ضمیر «من» حساسیت و صمیمیت بیشتری در روابط والدین و فرزندان ایجاد می کند.

۵) به یاد داشته باشید طغیان احساسات کودکان شما تنها یک دوره کوتاه است که بزودی سپری خواهد شد. وقتی کودک شما پرخاش می کند، بهتر است والدین باهم متحد باشند. این روش بهتر از درگیرشدن والدین باهم است. این حالات بیشتر در کودکانی رخ می دهد که احساس می کنند هویت مستقلی جدا از پدر ومادرشان پیدا کرده اند و معمولاً در سن ۴ سالگی در کودکان بروز پیدا می کند.

۶) وقت بیشتری صرف کنید و به فرزندتان اجازه دهید کارهایش را خودش انجام دهد. کودکان کارهایی مثل لباس پوشیدن، ریختن آبمیوه در لیوان و تمیز کردن خانه را دوست دارند. نقش اصلی شما تربیت کودک به نحوی است که بتواند روی پای خودش بایستد.

۷) برای ایجاد صمیمیت با فرزندتان از واژه های احساسی استفاده کنید تا حس صمیمیت با دیگران نیز در او ایجاد شود. یک راه ساده برای ایجاد ارتباط مستحکم با دیگران، تقسیم احساسات و عکس العمل هایتان با دیگران است. این روش را برای فرزندتان نیز به کار ببرید.

۸) وقت زیادی برای بررسی وضعیت روحی خود صرف کنید. زیرا رفتار شما تأثیر مستقیمی روی فرزندتان دارد. اگر شما زود رنج، تندخو یا مضطرب هستید، فرزندتان نیز پاجای پای شما می گذارد و همان عادت های رفتاری واخلاقی که شما دارید را تکرار می کند.

۹) به یاد داشته باشید که کودکان اغلب در واکنش به رفتار بزرگترها، دچار افسردگی می شوند. اگر فرزند شما یک تجربه تلخ مثل طلاق والدین، مرگ یکی از عزیزان، تصادف، نقل مکان به خانه جدید یا موارد دیگری را تجربه کرده، به عنوان عکس العمل در برابر حس از دست دادن، بیقرار و گیج خواهد شد.

۱۰) اگر احساس می کنید فرزندتان به مشاوره و روانکاوی نیاز دارد، با چند مشاور گفت وگو کنید. یک مشاور خوب قادر است درباره مشکلات ملموسی که به وضوح درکشان کرده ولی قادر به حل آنها نیستید، به شما امیدواری دهد و برایتان راه حل پیدا کند.

چه کسی می‌تواند بگوید که رابطۀ عاطفی کودک با پدر و مادر از چه زمانی آغاز می‌شود؟ برخی حدس می‌زنند که این رابطه در رحم شروع می‌شود؛ همان هنگام که جنین به حالات نسبی استرس یا آرامش مادر پاسخ می‌دهد. برخی دیگر می‌گویند درست پس از تولد و آن هنگام که والدها به نوزاد غذا می‌دهند، او را تکان می‌دهند و آرام می‌کنند، آغاز می‌شود. برخی دیگر آن لحظۀ  سحرآمیز چند هفته پس از تولد را نقطۀ شروع رابطۀ عاطفی می‌دانند؛ آن زمانی که کودک نخستین لبخند حقیقی‌اش را به روی مادر یا پدر می‌زند و همه سختی‌ها و شب‌بیداری‌ها را برایشان ارزشمند می‌سازد.