با وجود انکه علت دقیق هراسها معلوم نیست ،اما عموماترسها اکتسابی تلقی می شوند:ترسهای که از طریق شرطی سازی مستقیم، شرطی سازی جانشینی ویا انتقال اطلاعات ویا اموزشها یاد گرفته میشود.شرطی سازی،شکلی از یادگیری است که در طی ان،بین یک محرک و پاسخ به ان محرک،ارتباط جدیدی شکل می گیرد.مثلا کودکی که با یک سگ خانگی بازی می کندممکن است بدون قصد دم او را بکشد و سگ گازش بگیرد در این صورت،کودک با ترس وناراحتی از خود پاسخ نشان می‌دهد و یاد میگیرد که در اینده از سگ اجتناب کند. اما بیمار هراسی، معمولا نمیتواند رویداد تکان دهنده واحدی مانند گاز گرفتن شدن را بعنوان تاریخ شروع اختلال خود ذکر کند.معمولا ترس به تدریج شکل می گیرد:در نتیجه تجربه های مکرر و کم و بیش ترسناک و یا ،یادگیری اجتماعی. گاه این واکنش در زمان استرس و یا برانگیختگی شدید ،یعنی زمانی که پاسخ های ترس به اسانی فرا گرفته می شوند، اتفاق می افتد .هراسهای ساده ممکن است به تدریج واز میان ترسهای دوره کودکی شکل بگیرند و ترسهای اجتماعی عموما از اواخر دوره نوجوانی اغاز می گردند.
درمان اختلال هراس یا فوبی
یک رویکرد درمانی عمده که بطور موفقیت آمیزی در کمک به افراد مبتلا به هراس به کار رفته و مدل تئوریکی آن در اینجا استفاده شده است، عموما به درمان شناختی –رفتاری برمی گردد. درمان شناختی بر اصلاح باورهای نادرست ناشی از احساسات بدنی تهدیدآمیز و آموزش مراجع جهت شناسایی ، به چالش کشیدن و مواجهه با شناخت‌های نادرست که نگرانی و اضطراب را تشدید می کند، متمرکز است. جنبه رفتاری، تکنیکهایی جهت کاهش اضطراب فیزیولوژیکی از قبیل آموزش تنفس، آرامش عضلانی همراه با فنون حساسیت زدایی را شامل می شود.
حساسیت زدایی نظام دار
یکی از پرکاربردترین شیوه های درمان رفتاری هراس “حساسیت زدایی نظامدار” است. در این شیوه، چندین موقعیت ترس آور که شدت ترس از آنها بتدریج افزایش می یابد فراهم می شود. سپس از شخص می خواهند که این صحنه های ترس آور را یکی پس از دیگری نظاره کند. در این حین، مشاهدات وی با اموزش ارمش یا ریلکسیشن، با واکنشهای دیگری که با ترس توافقی نداشته باشد قرین می شود تا بتوان ترس آورترین صحنه را براحتی مشاهده کرد. در ارزشیابی کارآیی درمان، از آزمونهای رفتاری نزدیک شدن به چیزهای ترسناک مثل مار استفاده می شود.
