یکى از روش هاى تربیتى پیامبر خدا، سلام کردن به کودکان بود. در روایاتی ذکر شده، همه مسلمانان وظیفه دارند در سلام کردن به یکدیگر، پیشى بگیرند و بویژه، کوچکترها وظیفه دارند به بزرگترها سلام کنند. این برخودها مکمل یکدیگرند و عمل کردن به همه آن ها نیکو ست، بدین سان که وظیفه اخلاقى آحاد جامعه اسلامى، پیشى گرفتن در سلام کردن به یکدیگر است؛ ولى ادب، اقتضا مى کند که کوچکترها به بزرگترها سلام کنند، امّا اگر کوچکتر به هر دلیل در سلام دادن به بزرگتر تأخیر کرد یا تعلّل ورزید، وظیفه تربیتى بزرگتر این است که به کوچکتر سلام کند پس او را متوجّه قصور و یا تقصیر خود نماید.
این اقدام، بخصوص در مورد کودکان، اثر تربیتى بیشترى دارد. به همین جهت، پیامبر خدا به کودکان سلام مى کرد تا افزون بر اثر تربیتى آن، پیروان خود را متوجّه آثار تربیتىِ شخصیت دادنِ به کودک و احترام به احساسات او نماید. آموزش آداب (سلام کردن، مودبانه سخن گفتن، احترام گذاشتن، خداحافظی کردن، درست نشستن، درست غذا خوردن، رعایت نظافت که شامل شستن دست ها پیش و پس از غذا، مسواک کردن) نخستین آموزش هایی است که از سن هیجده ماهگی می توانیم آن را شروع کنیم.
کودکان بیشتر از رفتار ما می آموزند تا از گفتار ما؛ پس با عمل خود، رفتار درست را به او بیاموزید. مواقعی که وارد جمع می شوید با صدای بلند و خوش رویی به دیگران سلام کنید و کودکتان را به این کار تشویق کنید. همچنین در مواقعی که هرچند اندک، کودک سلام می کند او را مورد توجه قرار دهید.
از شرمنده کردن کودک جلوی جمع به خاطر سلام نکردن خودداری کنید. به تدریج با افزایش این رفتار و توجه و حمایت بیشتر دیگران به خاطر این رفتار پسندیده انگیزه ی بیشتری برای سلام کردن در وی ایجاد می شود. اما در نظر داشته باشید که آنقدر این مطلب را در گوش فرزندتان زمزمه نکنید که این امر در او حالت لجبازی و انزجار ایجاد کند
