بچه هایی که اسباب بازی بقیه را می گیرند، دوستان شان را هل می دهند و گریه همه را در می آورند، برای خود و دیگران مشکل آفرین اند. هر چه زودتر به این بچه ها توجه کنید آینده بهتری خواهند داشت.برای بسیاری از والدین پی بردن به این که کودک آن ها به سختی می تواند با هم سالان خود کنار بیاید و قلدر است، ناراحت کننده است. قلدری کودکان چه لفظی و چه فیزیکی می تواند به بروز رفتارهای خشونت آمیز و ناتوانی کودک در برقراری ارتباط صحیح با هم سالان منجر شود.
برچسبی که شما روی رفتار فرزندتان می زنید زمینه شکل گیری رفتار بعدی بچه هاست. مثلا «صف شلوغه اما اگه زرنگ باشی می تونی زود خرید کنی و بیای.» یا اگر وقتی کودکتان توانسته کار بد همسالش را جبران کند و مثل او کتکش بزند بگویید:« آفرین خوب حق ات را گرفتی» این نمونه ها به کودک پیام می دهد که زورگویی یا شبیه زورگو ها شدن نامش زرنگی است و خوب است. رشد رفتار منفی بچه ها در اینجا تمام نمی شود ممکن است قدم بعدی همان کتک کاری با کوچک ترها، افتخار دانستن مخالفت با بزرگ تر ها و… باشد.
۱- اغلب فرزندانی که رفتار قلدری آن ها اصلاح نشود ممکن است از پیشرفت درسی در حد استعدادشان عقب بمانند.
۲- روابط اجتماعی ضعیفی با خانواده و جمع همسالان پیدا کنند.
۳- علاقه مندی آن ها در گروه های مختلف مردم به سمت افراد قلدر مسلک برود یا بخواهند در کنار افراد ضعیف قرار بگیرند تا به حرف شنوی، آن ها دست پیدا کنند.
۴- آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، بزهکاری و… در بین بزرگسالان زیاد پیش می آید از اهمیت پیشگیری در دوران کودکی، کودک زورگو خبر می دهد.
خنثی کردن تاثیر برچسب ها
اگر تاکنون برچسب حواس پرت یا منزوی را به فرزندتان می زدید، چگونه می توانید اثر آن را خنثی کنید؟ اگر برچسب ها بخشی از خودانگاره فرزند شما را شکل می دهند، لازم است، نگرش او را نسبت به خود تغییر دهید.
برای تغییر دادن برچسب، پیامتان را تغییر دهید
دوست دارید فرزندتان چه احساسی نسبت به خودش داشته باشد. سعی کنید آن را تصور کنید. سپس به فرزندتان پیام هایی بدهید که به او کمک کند خود را به گونه ای دیگر تصور کند. کودک تنبل می تواند اهل همکاری و کمک و فرد پر انرژی شود. کودک بی آرام و قرار می تواند ثبات و تمرکز بیشتری پیدا کند. وقتی در ذهن خود تصویری روشن پیدا کردید، با کلام و رفتار خود در جهت رسیدن به آن تصویر، به فرزندتان پیام ارسال کنید. ایمان داشته باشید از نسبت دادن صفت هایی مانند تنبل، پر سر و صدا و خشن به فرزندتان اجتناب کنید. در رفتارتان نیز نشان ندهید که چنین نظری نسبت به آن ها دارید. اگر کمک هایی را که می خواهید در خانه انجام نمی دهند و از کمک کردن آن ها عصبی می شوید، خودتان آن کارها را انجام ندهید.
بگویید: وقتی که ، نگویید اگر.
وقتی رفتار فرزندتان متناسب با برچسبی است که خورده است، احساس خود را نسبت به این موضوع به زبان بیاورید و به او بگویید که از او چه رفتاری را انتظار دارید. برخوردی جدی و قاطع داشته باشید. به آن ها نگویید که چقدر بی مسئولیت یا بداخلاق اند، در عوض احساس خود را نسبت به رفتارشان ابراز کنید و بگویید که رفتار مناسب از نظر شما چیست.
به جای اینکه بگویید: تو چقدر تنبلی، دوست ندارم هی تکرار کنم که اتاقت را جمع کنی. بگویید: انتظار دارم وقتی از تو خواستم، این کار را انجام بدهی. فرض کنید که فرزندتان کار را انجام خواهد داد. بگویید وقتی ظرف ها را شستی می توانی تلویزیون تماشا کنی، یا در تعطیلات پایان هفته چه موقع وقت داری به من در انجام کارهای باغچه کمک کنی.
اگر دخترتان صبح ها به راحتی از خواب بیدار نمی شود، او را فقط یک بار صدا کنید. اگر بی توجهی کرد و دیر به مدرسه رسید، اجازه بدهید خودش با پیامدهای کارش رو به رو شود. اما بعداً از فرصت استفاده کنید و در این باره با او صحبت کنید. وقتی به فرزندمان برچسب می زنیم، اغلب به او یادآوری می کنیم که برچسبش چقدر درست است. برای خنثی کردن تاثیر برچسب، معمولاً می توانید به مواردی اشاره کنید که برچسب صدق نمی کرد. یادآوری کنید که فلان روز که به مسافرت رفته بودید چقدر راحت و بی دردسر از خواب بیدار شد.
