باید مهارت‌های اجتماعی کودکان را بتدریج پایه‌ریزی کرد. شاید کودک شما در رشته‌هایی مانند هنر، موسیقی، بازی یا پیاده‌روی، استعداد و قابلیت‌هایی داشته باشد.
گاهی اوقات والدین به اشتباه تصور می‌کنند که برای این که جمع فرزندشان را بپذیرد، باید او را مانند دیگران بار بیاورند. در صورتی که شما باید آنچه در کودکتان وجود دارد و زمینه رشد دارد را یافته و پرورش دهید. اگر از فوتبال بدش نمی‌آید؛ اما قابلیت‌های فعالیت‌های تیمی و گروهی را ندارد، به پرورش آنچه واقعا در وجود اوست، بپردازید نه این که او را وادار به فوتبال کنید.
وقتی با توافق فرزندتان هدفی را در نظر می‌گیرید، نخواهید او را وادار کنید تا بسرعت به هدف برسد، زیرا در چنین مواردی اصولا ناکامی ایجاد می‌شود. رسیدن به هر هدفی با گام‌های کوتاه؛ اما استوار، دائمی و پایدارتر است.سعی کنید اهداف کوتاه‌مدت و دست‌یافتنی را برای فرزندتان تعیین کنید تا با رسیدن به آنها، انگیزه بیشتری برای ادامه مسیر پیدا کند. در این راه نیز نیاز‌های او را همواره به یاد داشته باشید و توقع بیش از توان او نداشته باشید.
وقتی وارد جمعی می‌شود، انتظار نداشته باشید با همه ارتباط برقرار کند. در گام اول همین که سلام کند و یا حتی بتواند با یک نفر صحبت کند، کافی است. بتدریج می‌آموزد که با دیگران چگونه رفتار کند.
نحوه صحیح ارتباط نیاز به تمرین، تکرار و خوش‌بینی دارد، در ضمن نیاز به صرف زمان بسیار دارد. پس خود شما نیز که الگوی فرزندان هستید، با کمترین بی‌مهری یا اشتباهی از صحنه خارج نشوید.
با هر مشکلی به عنوان یک مانع رفتار نکنید؛ بلکه به عنوان یک چالش قابل حل رفتار کنید. بپذیرید که برخی افراد، گرم و صمیمی و آگاه از مهارت‌های اجتماعی هستند و برخی دیگر این گونه نبوده و نیستند و هرگز هم نخواهند بود و قابل تغییر هم نمی‌باشند. برخی والدین تصور می‌کنند فرزندشان در کودکی مشکلاتی در زندگی و برقراری ارتباطات اجتماعی دارد که با گذشت زمان به خودی‌خود برطرف می‌شود؛ در صورتی که کودکان باید از سن پایین وارد ارتباطات اجتماعی شوند.
