کودکان موجوداتی پاک هستند که قادر به تشخیص خوب و بد نیستند و بسیاری از رفتارهای غلطی که از خود بروز می دهند انعکاس وقایع محیط اطراف آن ها است.
یکی از علت های یادگیری کلام زشت و فحش، ارتباط کودکان با دوستان و با بچه های دیگر است. بسیاری اوقات کودکان عامل فحش یا بدزبانی یکدیگرند. در مهد کودک، مدرسه، کوچه و هر جای دیگری که بچه ها فرصت بازی و به خصوص درگیری با هم را پیدا کنند، ممکن است این بدآموزی صورت بگیرد.
از دیگر عوامل بروز فحش یا بدزبانی در بچه‌ها، به کارگیری کلام زشت به عنوان اعتراض است. کودک با بر زبان آوردن این گونه حرف ها اعتراض خود را نشان می‌دهد؛ این نوعی رفتار تلافی جویانه است که بعضی کودکان در پیش می گیرند. آن ها احساس می کنند، فقط با ادای این گونه کلمات است که تخلیه می شوند و می توانند نارضایتی خود را نشان دهند.
فحش دادن نوعی پرخاشگری کلامی است و در بسیاری از موارد جنبه یادگیری دارد. کودک از والدین یا در مهد و حتی از فیلم ها و برنامه های کودک الفاظ زشت را می آموزد و برای جلب توجه اطرافیان و ابراز خود یا تحریک احساسات دیگران و به خشم آوردنشان و حتی برای لجبازی و شکستن محدودیت ها، از آن استفاده می کند.
لازم است والدین از محیط های آموزشی و دوستان فرزندان خود به طور کامل آگاهی داشته باشند و اگر متوجه شدند که علت دشنام دادن و بددهنی فرزندشان دوستان آن ها در مهد و یا مدرسه هستند باید تلاش کنند تا فرزندشان از آن افراد فاصله بگیرد و یا با نهادینه کردن عادت خود در فرزندشان و ذکر مذموم بودن بددهانی کاری کنند که فرزندشان دوستان فحاش خود را راهنمایی کند زیرا همیشه می بینیم فردی که برخورد غلط دارد تأثیر نامناسب خود را روی بچه های ما می گذارد.
پس با مقدمه چینی های دقیق و آموزش های درست و منطقی فضایی را برای فرزندان فراهم بیاوریم که بیاموزند که چه حرف هایی غلط است و علت نادرست بودن این کلام چیست. لازم به ذکر است که شرایطی را ایجاد نکنید که کودکان احساس کنند شما روی این واژگان خیلی حساسیت که بخواند با بردن کلمات نامناسب عصبانیت شما را برانگیزند.
