گفت‌وگوی درونی بخشی از مکانیزیم حل مسئله است و ما یاد می‌گیریم که با حرف‌زدن با خود، مسئله‌های پیچیده خود را حل کنیم و بخش مهمی از رشد و پیشرفت و موفقیت و راه‌حل‌یابی ماست و می‌توان گفت گفت‌وگوی درونی باعث بهتر تفکر کردن و حافظه بهتر ما یا توجه خوب ما می‌شود و اساس شکل‌گیری تفکر در ماست.
گفت‌وگوی دورنی همیشه در ما وجود دارد با این تفاوت که در دوران کودکی با صدای بلند با خود گفت‌وگو می‌کنیم اما در بزرگسالی این گفت‌وگو درونی می‌شود و باید بدانیم که صدای یکنواخت تلویزیون می‌تواند در توسعه صدای درون کودک، زمانی که او در حال یادگیری این است که اتفاقات را با صدا بیان کند، مداخله می‌کند.
روشن‌بودن تلویزیون حین بازی کودک، همان چندگانگی کار است که موجب می‌شود کودک نتواند توجه خود را متمرکز کند و بخشی از قدرت حل مسئله خود را از دست می‌دهد.
درنتیجه روشن‌بودن تلویزیون به عنوان یک پیش‌زمینه دائم در محیط ما و به‌خصوص کودکمان، مانع این می‌شود که کودک و ما بتوانیم صدای درونی خود را توسعه دهیم و درنتیجه اثر بدی بر توسعه توانایی زبانی کودک و ما دارد.
برای بهترشدن توانایی زبانی خود، بهتر است کمی کمتر تلویزیون تماشا کنیم یا حداقل وقتی آن را تماشا نمی‌کنیم یا کار دیگری انجام می‌دهیم بهتر است تلویزیون را خاموش کنیم تا خود و کودکمان در حل‌کردن مشکلاتمان و در حرف‌زدن‌مان رشد و پیشرفت کنیم.
