فرزند شما با بغل کسی نرفتن در حال نشان دادن یک واکنش و نوعی اعتراض از خود است. شما باید یک بررسی کنید تا ببینید دلیل این ارتباط برقرار نکردن و در آغوش دیگران نرفتن او چیست. آیا از کسی رنجیده شده است، دعوا شنیده و برخورد بد دیده است؟ شما باید آن را کشف کنید و سبب شناسی کنید. در واقع علت این مسئله رفتاری است. شما باید در ارتباط ها و رفتارهای او این علت را پیدا کنید. خیلی نگویید که برو بغل خاله، اشکالی ندارد. سعی کنید آرام آرام در تعاملات فرزندتان با هم سن و سال هایش کمک کنید تا بتواند با افراد و در بازه زمانی کم در تعامل و ارتباط قرار گیرد.
شما باید فرزندتان را در موقعیت هیجانی قرار دهید. مثل برگذاری جشن تولد. اما باید گروه های هم سن و سال را برای ارتباط گرفتن در این جشن با او همراه کنید. مثلا تولد را برگذار کنید و دوست ها و فامیل هایی که باهاشون تعامل بیشتری دارد را دعوت کنید تا آرام آرام بتواند در متن هیجانات، ارتباط های او شکل بگیرد. همچنین شما می توانید فرزندتان را با گروه های هم سن و سالش برای بازی کردن به بیرون ببرید. ولی شما باید دقت داشته باشید این بازی کردن در حداقل زمان صورت بگیرد. مثلا در دو ساعتی که فرزند شما بازی می کند ممکن است فقط دو دقیقه با آن ها بازی کند و شما نباید این را فاجعه تلقی کنید.
این دو دقیقه می تواند خیلی خوب باشد. مورد بعدی که باید به آن دقت داشته باشید این است که به رفتارهای مورد نظر یا موفقیت آمیزی که از فرزندتان دیده می شود پاداش و چایزه دهید. به او بگویید باریکلا، دیدی چقدر خوب بود و لذت بردی؟ هرگز بهش نگویید که دیدی ترس نداشت؟ هیچ وقت به خود موضوع اشاره نکنید. حتما هم شما و همسرتان باید به او زمان دهید و با او کار کنید. مثلا به مدت سه تا چهار ماه این تکنیک ها را با او کار کنید تا این مسئله درست شود.
