کودکان در مسیر رشد خود تحت تاثیر افراد زیادی قرار میگیرند، اما نقش پدر از همه آنها مهمتر و موثرتر است. این تاثیر تا سنین نوجوانی ادامه دارد. رفتار پدر در سنین کودکی برای فرزند همه چیز است. کودک میتواند صحبت کردن، راستگویی، روابط اجتماعی، نشست و برخاست، شیوه غذا خوردن و رفتار با همسر را از پدر بیاموزد. این موضوع از اهمیت بسیاری برخوردار است زیرا از نظر روانشناسان رفتار فرزندان انعکاسی از رفتار پدرانشان است.
فرزندان به شغل و رفتار و ارتباطات اجتماعی پدر بسیار حساسند در حالی که این حساسیت به مادران تحصیلکرده کمتر است. هر چقدر پدران در تربیت فرزندان خود هماهنگ و همگام باشند فرزندان از تعادل روحی و شخصیتی بیشتری برخوردار میشوند. او ادامه میدهد بیتوجهی پدران باعث میشود کودکان بدون توجه به ارزشهای اجتماعی و اخلاقی بزرگ شوند. در حالی که متخصصان جرمشناسی معتقدند حضور پدر در خانواده مهمترین عامل پیشگیری از انحراف به حساب میآید. اگر پدران نسبت به روحیه فرزندان خود آگاه باشند و کودک شرایط رشد مناسبی را طی کند، رفتارهای پر خطر او در سالهای آینده کاهش مییابد.
پدر اولین مردی است که در زندگی کودک شناخته میشود، بنابراین تصور از مرد برای کودک پدرش است. این مفهوم در میان دختران و پسران متفاوت است و حضور کمرنگ پدر تاثیرات جدایی روی آن ها میگذارد. دختران خانوادههایی که در آن مادر تسلط بیشتری داشته است در دوره نوجوانی و بزرگسالی در ارتباط با مردان و تشکیل خانواده بیشتر دچار مشکل شدهاند.
در این خانوادهها فرزند تمایل بیشتری به الگو قرار دادن مادر نشان میدهد و این مشکلاتی را به خصوص برای پسران به وجود میآورد. این کودکان در اوایل دوران کودکی به دلیل نداشتن الگوی مناسب نقش مردانه با مادری رو به رو هستند که رفتارهای مردانه را تشویق نمیکند در نتیجه آن ها پسرهایی میشوند که از سوی همسالان خود به خاطر نداشتن رفتار مردانه هنگام بازی یا در محیط مدرسه طرد میشوند. این جاست که کودک بشدت دچار تعارض جنسیتی شده و بین آنچه که از مادر آموخته و آنچه از همسالهای خود میبیند تفاوت وجود دارد.
شاید در روزگاران گذشته پدر فقط نانآور خانواده بود، اما امروز با تغییرات گسترده در جوامع نیازها و نقشها تغییر کرده است، اما متاسفانه یکی از عوامل ضعف خانوادههای امروزی کاهش نقش پدر به دلیل مشغله کاری یا هر وضعیت دیگری در خانواده است. پدرهایی که منبع بیپایان مهر و محبت و داناییاند، پدرهایی که دوست همیشگی فرزندانشان هستند، پدرهایی که با تمام وجود تلاش میکنند که مردان و زنانی را تربیت کنند که در آینده به آن ها افتخار کنند، نباید فراموش کنند که تامین نیاز مادی برای فرزندشان کافی نیست.
کودکان شما بیش از هر چیز نیاز به حضور فعال شما دارند حضوری با احساس و موثر برای آنکه حرفهای آن ها را گوش کنید، برای راهنمایی، برای محبت کردن، حتی گاهی برای تنبیه کردن! آن ها دوست دارند پدرانشان را در کنار خود حس کنند؛ برای یادگیری قوانین زندگی، برای دوست داشتن.
۱- به درسهای کودکان رسیدگی کنید و در جریان کارهای مدرسه آن ها باشید.
۲- با فرزندان خود با لحنی مهربان و مودبانه صحبت کنید.
۳- فرزندانتان را به پارک ببرید و با آنها همبازی شوید.
۴- حداقل یک وعده غذایی را در کنار خانواده و فرزندانتان صرف کنید.
۵- اگر عصبانی و بیحوصله هستید سر آن ها داد نزنید و به خودتان زمان دهید تا آرام شوید.
۶- با کودکانتان به خرید بروید و به سلایق آنها احترام بگذارید.
۷- به همسر خود احترام بگذارید و در کارهای خانه به او کمک کنید، کودکان از رفتار شما یاد میگیرند که در آینده چگونه همسری باشند.
۸- وقتی کودکتان کار اشتباهی انجام داد او را تحقیر نکنید بلکه راه درست را نشانش بدهید.
۹- سعی کنید از نصیحتهای آخر شب کم کنید و آن ها را در قالب صحبتهای دوستانه بیان کنید.
۱۰- اگر کودکتان از شما انتقاد کرد مثلا هنگام رانندگی آن را بپذیرید و از کوره در نروید.
۱۱- هنگام تصمیمگیری درباره امور مربوط به فرزندان با خودشان مشورت کنید.
۱۲- از نشان دادن احساسات خود نترسید وکلمات محبتآمیز به آن ها بگویید.