پرحرفی

این کار، اختلال رفتاری نیست؛ پس حساسیت نشان ندهید، مگر این که با گناه همراه باشد و حقوق دیگران را از بین ببرد.

علل صحبت کردن بسیار، عبارتند از :

1- عقده گشایی : احتمال دارد در کودکی اجازة صحبت به او نداده اید و اکنون که بزرگ شده و شما اقتدار پیشین را از دست داده اید و نمی توانید او را منع کنید، عقده گشایی می‌کند. تا مدتی او را منع نکنید و اجازه دهید اشباع شود.

2- جلب توجه : نوجوان نیاز به توجه دارد. وقتی در برابر زیاد سخن گفتن او حساسیت نشان می دهید و به رفتار او توجه دارید، در واقع او را تثبیت می کنید. توصیه می کنم توجه خود را زمان سخن گفتن او کم کنید و در غیر زمان این رفتار، بر توجه خویش بیفزایید.

3- اعتراض : اگر خواسته ای منطقی و مشروع داشته و به آن پاسخ نگفته اید، پاسخ دهید؛ زیرا ممکن است این رفتار، برای اعتراض به شما باشد.

چند توصیه

أ. به او بیاموزید که هر گاه احساس می کند می خواهد بیش از حد معمول سخن بگوید، زبان خود را به مدت 30 ثانیه به دندان های فک پایین بفشارد.

ب. ارزش سکوت از دیدگاه اسلام را برایش تبیین کنید. امام صادق (ع) فرمود :

قال لقمان لابنه : یا بنی ان کنت زعمت ان الکلام من فضه فان السکوت من الذهب.

لقمان به فرزندش گفت : پسرم ! اگر گمان کردی سخن گفتن از نقره است، ]بدان که[ سکوت از طلا است.

ج. فرزند خود را با زیان های پر حرفی آشنا سازید. امام صادق (ع) فرمود :

لایزال العبد المومن یکتب محسناً مادام ساکتاً فاذا تکلم کتب محسناً و سیئاً.

بندة مومن تا هنگامی که ساکت باشد، نیکوکار نوشته می شود و زمانی که سخن می گوید، نیکوکار یا بدکار به شمار می رود.

د. زمینه رفتارهای متفکرانه را برایش فراهم سازید. ورزش های فکری مانند شطرنج، سرگرمی های نیازمند تفکر مانند کیت (مدارهای الکترونیکی ساده) و بازهای فکری، از پر حرفی او می کاهد.

هـ . در صورت کم شدن رفتار، از تشویق و تحسین او غفلت نورزید.