در چه صورتی می توان برای تربیت فرزندان از تنبیه بدنی استفاده کرد ؟
ج : اگر ساز و کارهای باز دارنده، یعنی تحریک عواطف، قهر، محرومیت و شیوة بده و بستان اثری نداشت می توانید از تنبیه بدنی استفاده کنید؛ البته در صورتی که به شرایط آن توجه داشته باشید.
مقصود از تنبیه بدنی در نوپایان، ضربه ای کوچک به پشت دست در صورت انجام کارهای خطرناک و در سنین بالاتر، زدن با کف دست به کفل یا زدن با انگشتان دست به بدن است. در تنبیه بدنی، هرگز از ترکه، کمربند یا شلاق و امثال آن استفاده نکنید.
تنبیه بدنی باید به صورت طرحی از پیش تعیین شده و کاملاً حساب شده باشد. والدینی که از روی عصبانیت و برای تشفی صدر (خنک شدن دل)، فرزندان خود را کتک می زنند، نه تنها کودک را اصلاح نمی کنند، بلکه او راجری تر و در ارتکاب جرم، ماهرتر خواهند کرد
به جز نوپاکه در صورت ارتکاب عمل خطرناک، همان لحظه باید عکس العمل نشان دهید، در کودک بزرگ تر، پیش از تنبیه، بهتر است او را تهدید کنید. این تهدید به تنبیه بدنی باید غیر مستقیم و با کنایه باشد (کاری نکن که کاسة صبرم لبریز شود. مرا به کاری وادار نکن که بعد پشیمانی داشته باشد و ...).
پس از چند بار تهدید، تنبیه را به صورت پیش گفته عملی سازید و مطمئن باشید تأثیر فراوانی خواهد داشت؛ زیرا کودکی که سال های بردباری پدر یا مادر را دیده و استفادة آنان از ساز و کارهای باز دارنده را مشاهده کرده و اتمام حجت آنان را به گوش شنیده، خود را مستحق چنین برخوردی می داند و به طور قطع در اصلاح رفتارش اثر خواهد گذاشت.
توجه داشته باشید که وقتی کودک را تنبیه می کنید، حتماً علت آن را به او بگویید.
از دیدگاه اسلام، در صورتی که فرزند، مرتکب یکی از گناهان «کبیره» شده باشد، سرپرست او می تواند به قدری که ادب شود و «دیه» واجب نشود ، او را به صورت بدنی تنبیه کند.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
