کودکان لوس در مقابل سختى ها حساس مى شوند و درمقابل لذت ها بى تفاوت ، هم چون ساقه نازک یک درخت کوچک در مقابل هر نسیمى مى لرزند و کوچک ترین حادثه سوئى آنان را ناراحت مى کند، در ابراز محبت و تکریم شخصیت کودک، نباید راه افراط را پیمود.زیرا در آن صورت علاوه بر این که نمى توان نتیجه صحیح تربیتى گرفت ، بلکه شخصیت کودک در اثر زیاده روى والدین در ابراز محبت هاى نابه جا، لطمه جبران ناپذیرى خواهد خورد. چرا که این کودک از خود راضى ، از جامعه توقعات و انتظارات نابه جایى خواهد داشت و در صورت بى اعتنایى دیگران به این خواسته هاى بى مورد،کودک ناز پرورده از زندگى بیزار و مایوس شده و دچار عقده حقارت خواهد شد. اگر بچه هر چه می خواهد در اختیار داشته باشد، تا آخر عمر از دیگران ، از همسرش، از همکارانش همین توقع را خواهد داشت و طبیعتا آنها هم نمی توانند همه خواسته های او را انجام دهند و ناراحتی آن برای فرزند ما خواهد بود. توجه داشته باشید که محبت با مسئولیت ندادن به بچه، انجام خواسته های نابه جای او و سکوت در برابر کارهای ناپسند متفاوت است.به قول معروف هر چیز به جای خود نیکوست. وقتی صحبت از قاطع بودن به میان می آید، برخی از والدین تصور می‌کنند که جدی و قاطع بودن به این معناست که مثلاً پرخاشگر هم باشیم و یا این که چنانچه فرزندمان از ما پیروی نکرد، با زور و خشونت مواردی را به او تحمیل کنیم و یا به او محبت نکنیم و نگوییم که دوستش داریم. حال آن که در مقوله های تربیتی، قاطع و جدی بودن به این معناست که از اصولی پیروی کنیم و قوانینی برای فرزندانمان داشته باشیم، به علاوه، اصرار به اجرای آن قوانین در خانواده وجود داشته باشد. ثبات خُلق و ثبات اندیشه و رفتار در والدین ضروری است. چنانچه اصول تربیتی خود را تغییر دهیم و به گفته های خود چندان اعتقادی نداشته باشیم، فرزندان به اصول و قوانین خانواده پایبند نخواهند شد. تشویق و تنبیه دو روش متفاوت تربیتی هستند و بایستی ویژگی‌هایی داشته باشند تا مۆثر واقع شوند. این دو روش چنانچه به موقع و با اصول درست اعمال گردند، می توانند از لوس شدن کودکان جلوگیری کنند. معمولاً کودکان لوس، والدین تسلیم شونده دارند. آنها در مقابل خواسته های کودک فوراً تسلیم می‌شوند و هر آن چه که او طلب کند، برایش فراهم می‌کنند. در خانواده‌ای که کودک لوس پرورش داده می‌شود، اثری از روش‌های تنبیهی مناسب دیده نمی شود. زخم زبان و تنبیه بدنی به نگرش بچه ها آسیب میی رساند ؛ اما بعکس محدودیت های معقول و مناسب سن کودک واقعا عزت نفس را در او پدید می آورد . برخورد قاطعانه ، اما محترمانه با فرزندان ، عشق و علاقه را نشان می دهد . شما می توانید با رعایت تعادل حساس بین بیان عشق بدون شرط ، حمایت از مهارت های رشدی کودک و توقع انتظار رفتار پسندیده ، عشق و محدودیت را همزمان برقرار کنید.
|
|
مامان علی مرتضی 1394/01/23 - 14:00 |
|
سلام پسره 18 ماهه ی من اگه کار اشتباهی کنه وبهش بگیم نکن گریه میکنه ومیخواد انجام بده وگاهی که صدامون رو بالا میبریم یاحتی آروم هم بهش میگیم نکن با شدت زیادی گریه میکنه .طاقت نه شنیدن از بابابزرگ ومامان بزرگشو نداره وبیشتر نکن گفتن اونا وگاهی کسایی که کمتر میبیندشون براش سخته واین شدت گریشو بیشتر میکنه من به گریش اهمیت نمیدم وبعد از کمی آروم میشه ومیره سراغ یه اختراع جدید دیگه،به نظرتون پسرمن لوسه،خیلیا بهم میگن هست،اگه هست راه حلش چیه؟ وقتی با سیاست مادرانه سرگرم کاریش میکنم که کار بد قبلیشو انجام نده راحت قبول میکنه وکارقبلی رو فراموش میکنه.
|
|
