با توجه به عدم درک نوزاد، آموزش در دوران نوزادی چگونه صورت می گیرد ؟
ج : آموزش در دوران نوزادی به صورت غیر مستقیم و با القا بر ضمیر ناخودآگاه (ذهن ناهوشیار) فرزند صورت می گیرد که در آینده، با انتقال از ضمیر ناخودآگاه (ذهن ناهوشیار) به ضمیر خود آگاه (ذهن هوشیار)، خود را نشان می دهد.
گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ نوزاد پس از تولد که از مستحبات اسلامی است، در حقیقت، آموزش توحید، نبوت و امامت به همین شکل است.
انتقال آموزه ها از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر خود آگاه در بزرگسالی، در موارد متعددی مشاهده شده است : دختری 17 ساله که سوره های متعددی از قرآن کریم را از حفظ می‌خواند؛ در حالی که آن ها را حفظ نکرده (مادرش در دوران نوزادی، این سوره های مبارکه را فراوان تلاوت می کرده است).
پسرنوجوانی که دعاهایی چون ندبه و کمیل را از حفظ می خواند؛ در حالی که وقتی را برای حفظ آن ها صرف نکرده (پدرش او را در دوران نوزادی به محافل دعا می برده است).
مرحوم سید رضی (در سنین جوانی) هنگام حضور در درس فقه استاد، احساس می کرد مطالب را پیش تر شنیده است (پدرش کنار گهواره او به شاگردان خود، همان مطالب فقهی را می آموخته است).
مرد فنلاندی که از 4 سالگی به امریکا رفت و زبان مادری خود را کاملاً رها کرد، هنگام مرگ در 78 سالگی به زبان فنلاندی هذیان می گفت.
با توجه به اهمیت مطلب، به والدین عزیز توصیه می شود که از همان اوایل تولد فرزند، با او با واژگان زیبا سخن بگویند؛ از کاربرد الفاظ زشت بپرهیزند؛ برایش قرآن و اشعار زیبا بخوانند؛ در مکان هایی که دیگران سخن ناشایست می گویند. حضور نیابند، و در گفت و گو با هم از واژگان ناپسند استفاده نکنند.
