والدین تا چه حد در افزایش اعتماد به نفس فرزند تأثیر دارند ؟
ج : چگونگی برخورد والدین با فرزند از همان نوزادی او و نظر آنان درباره اش در خردسالی، باعث می شود خود را موجودی ارزشمندی و در نتیجه دارای اعتماد به نفس بالا یا بی کفایت و بی ارزش بداند.
مراقبت از کودک، غذا دادن، در آغوش گرفتن، دست ، ناز و نوازش کردن، بازی کردن، لبخند زدن، حرف زدن، خیره شدن همراه با محبت به او، جای گرم و رفع نیازهای مادی نوزاد، باعث احساس خشنودی و زمینه ساز اعتماد به نفس او در آینده می شود؛ همان گونه که اگر به این خواسته های مادی توجه نشود (گریه زیاد برای شیر و غذا، جای سرد و خیس و ...) یا از جهت عاطفی مورد توجه نباشد (هنگام زمین خوردن به او بی توجهی شود) و کتک بخورد و دائم پسخوراند (Feed back) منفی را تجربه کند، در آینده، خود را موجودی ارزشمند نخواهد دانست.
از حدود 2 سالگی که با واژگان آشنا می شود و پیام های کلامی والدین را درک می کند، سخنان آنان (تو خوبی، قشنگی، نازی، دوست داشتنی هستی، باهوشی، شیرینی و ...) را که با رفتارهای پیش گفته (در آغوش گرفتن، لبخند و ...) همراه می شود، می گیرد و آن ها را درونی می کند و همین باعث می شود که در آینده، برداشت خوبی از خود داشته باشد.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
