روان شناسان و متخصصان مسائل تربیتی، بر بازی کودکان بسیار تأکید می کنند : علت این همه تأکید چیست ؟
ج : این همه تأکید بر بازی کودکان، به جهت اهمیت آن است. بازی، عامل مهمی برای رشد عاطفی، عقلانی و اخلاقی کودکان شمرده می شود. رسول گرامی اسلام (ص) بازیگوشی کودک در کودکی را مایه فزونی عقل او، و امام کاظم (ع) باعث بردباری او در بزرگسالی می‌داند.
کودکان با بازی سرگرم می شوند و لذت می برند و افزون بر آن، مهارت های زندگی (لباس پوشیدن، غذا خوردن، رعایت نظم، رعایت نوبت، برقراری ارتباط با دیگران و ...) را تمرین و ایفای نقش می کنند و در آینده بهتر می توانند کارهای روزانه خود را انجام دهند. قوانین بازی، کودک را آماده می کند تا اصول و مقررات زندگی اجتماعی را درک و بدان ها عمل کند. در جریان بازی، کودک می آموزد که چه چیزی خوب و چه چیزی بد است. او یاد می‌گیرد که اگر بخواهد در بازی پذیرفته شود، باید راستگو، درستکار، عادل و با انضباط باشد.
کودکان، بسیاری از اصول ارزشمند اخلاقی و اجتماعی مانند از خود گذشتگی، کودک به دوستان، صبر و مقاومت، رعایت حقوق دیگران، تحمل دیگران، تفاهم، همکاری، اتحاد، ارزشمندی گروه و ... را در بازی می آموزند. بازی آن قدر اهمیت دارد که امروزه در مراکز روان درمانی، اتاقی را به «بازی درمانی» اختصاص داده اند تا با مشاهده بازی کودک یا از راه بازی درمانگر با کودک، به توانایی ها و ضعف های او در زمینه های گوناگون پی برده، از راه بازی، مشکلات عاطفی و اجتماعی او را درمان کنند؛ برای مثال، کودک، هنگام بازی با حیوانات عروسکی و نقش دادن به آن ها (نقش خود، پدر، مادر، خواهر یا برادر)، مشکلات ارتباطی یا عاطفی اعضای خانواده با خود را بروز می دهد و درمانگر با مشاهده بازی می تواند به او کمک کند.
دختر کوچکی که هنگام بازی، عروسک را به شدت تنبیه می کند (به این دلیل که شلوارش را خیس کرده است)، در حقیقت دارد رنجی را نشان می دهد که از سخت گیری مادر در این مورد برده یا می برد.
وقتی پسر کوچکی، هنگام بازی با خرس عروسکی، او را از لولو خرخره و امثال آن می ترساند می تواند نشانه این باشد که والدینش نیز او را می ترسانند.
