با توجه به روایات دینی که 7 سال اول زندگی کودک را سن بازی می دانند، آیا معنایش این است که از 7 سالگی به بعد، مانع بازی کودک شویم ؟
ج : درست است که 7 سال دوم زندگی کودک، دوره آموزش پذیری او است؛ اما معنایش این نیست که باید از بازی منع شود. فرزند شما تا پایان یازده سالگی کودک است و همچنان به نشاط و شادابی نیاز دارد؛ به همین جهت به معلمان و مربیان مدارس (به ویژه مقطع ابتدایی) پیشنهاد می کنیم همزمان و همراه با آموزش دروس، از برنامه های آموزشی بازی گرا و بازی‌های «با قاعده» نیز استفاده کنند؛ زیرا بازی، فرصت گرانبهایی را برای یادگیری و اندیشه ورزی دانش آموزان فراهم می سازد. بازی، روی تمام ابعاد یادگیری دانش آموز اثر مثبت می گذارد و بر هوش و مهارت سخن گفتن او می افزاید.
دانش آموز هنگام بازی از طریق «آزمون و خطا» نکاتی را درباره زندگی می آموزد و اطلاعات موجود در ذهن خود را پردازش می کند.
همان گونه که پیش تر گفتیم (ر.ک : ص) برای بازی کودکان زیر 7 سال محدودیتی وجود ندارد؛ اما با ورود کودک به دوره آموزشگاهی، بازی او محدودتر می شود؛ زیرا باید قسمتی از وقت خود را صرف آموزش کند .
همان گونه که امامان معصوم (ع) در 7 سال اول بر بازی کودک تأکید کرده اند. ، برای زیاده روی در آن در سنین بالاتر (به ویژه نوجوانی) هشدار داده اند.
امام علی (ع) می فرماید :
لایفلح من وله باللعب.
کسی که شیدای بازی شود، رستگار نخواهد شد.
لایثوب العقل مع اللعب.
خرد با بازی تکامل نمی یابد.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
