همسر من، بازی والدین با کودکان را رفتاری نابخردانه و باعث کسر شأن آن دو می داند آیا این اندیشه درست است ؟
ج : با استفاده از روایات دینی و نوع برخورد اولیای الاهی با این مسأله، با اطمینان می توان گفت که اندیشه همسر شما درست نیست. بازی والدین با کودکان، آثار و برکات بسیار ارزشمندی دارد که نباید فرزندان را از آن ها محروم کرد.
با توجه به این که والدین، مهم ترین افراد برای کودک هستند، دوست دارد وارد دنیای او شوند و باوی بازی کنند. بازی والدین با کودک، احساس خود باوری را در او تقویت می کند.
اگر بازی پدر و مادر با کودک باعث کسر شأن آن دو می شد، رسول گرامی (ص) و امامان معصوم (ع) با فرزندان خود یا کودکان دیگر بازی نمی کردند.
پیامبر خدا (ص) در جمع یاران، سر خود را برای حسن و حسین که از سرو گردن حضرت بالا می رفتند، پایین می آورد و گاهی آنان را می گرفت و می بوسید.
روزی رسول گرامی در حرکت به سمت میهمانی، می کوشید حسین را که با پسرها بازی می‌کرد بگیرد؛ ولی او به این سو و آن سو فرار می کرد. حضرت او را می خنداند و سرانجام او را گرفت.
آن بزرگوار، زبانش را برای حسین کوچک در می آورد و کودک سرخی زبان را می دید و می‌خندید.
حضرت گاهی برای حسن و حسین (ع) نیم خیز می نشست و آنان را بر پشت خود سوار می‌کرد و می فرمود : شتر شما شتر خوبی است.
روزی دستان حسین را گرفت و پایش را روی پای خود گذاشت و می فرمود : بیا بالا چشم کوچولو. بیا بالا چشم کوچولو.
رسول خدا (ص) با دختر خوانده اش زینب نیز بازی می کرد و پی در پی او را با تعبیر «زینب کوچولو» صدا می زد.
بازی با کودکان آن قدر از دیدگاه رسول خدا (ع) مهم بوده که حتی هنگام نماز هم مانع بازی آنان نمی شد. روزی هنگام نماز، حسین خردسال در حال سجده بر دوش حضرت سوار شد و پاهایش را تکان می داد و می گفت : هی هی. وقتی پیامبر می خواست از سجده سر بردارد، او را به آرامی می گرفت و کنار خود می گذاشت و حسین دوباره همان کار را تکرار می کرد.
فاطمه زهرا (ع) نیز با فرزند خود، حسن بازی می کرد؛ او را به هوا می انداخت و شعر زیبایی را می خواند و می فرمود :
حسن جان ! مانند پدرت علی باش و ریسمان را از گردن حق بردار. خدای احسان کننده را بپرست و با دشمنان و کینه توزان دوستی مکن.
اشبه اباک یا حسن واخلع عن الحق الرسن
واعبدالها ذامنن و لاتوال ذا الاحن
