متأسفانه برخی والدین و مربیان، بازی را برای کودک اتلاف وقت می دانند؛ در حالی که بازی صرفاً سرگرمی نیست و اثر سازندگی و آموزندگی نیز دارد (ر.ک : ص). این نظر همه روان شناسان و متخصصان مسائل تربیتی است : ویلیام استرن، بازی را غریزه ای برای رشد و نمو استعدادها و تمرین مقدماتی برای آینده می داند. کارل گروس می گوید : بازی، یعنی آماده شدن برای کارهای بزرگ و جدی در آینده. ادوارد کلاپارد، مربی سوئیسی، بازی را وظیفه و هدف زندگی کودک می داند و معتقد است که فقط در هوای بازی است که وجود روانی کودک می تواند استنشاق کند و در نتیجه منشأ اثر شود؛
پس این رفتار همسر شما شایسته نیست.
فرزند شما به ویژه در این سن به شدت به بازی نیاز دارد. در وجود او نیرویی نهفته (پتانسیل) وجود دارد که باید با بازی و تحرک رها شود. جلوگیری از بازی در این سن، یعنی جلوگیری از بچگی کردن از و عدم ارضا به وسیله بازی که بسیار خطرناک است و او را در بزرگسالی به نابهنجاری «کودک صفتی» دچار می کند؛ یعنی از او رفتارهای کودکانه سر خواهد زد. یادتان باشد انسانی که در کودکی بچگی نکند، در بزرگسالی بچگی خواهد کرد.
فرزند شما در بازی با همسالان، افزون بر لذتی که می برد، نقش هایی را به عهده می گیرد که در زندگی آینده به او کمک خواهد کرد. ایفای نقش های مختلف اجتماعی در بازی، باعث ایجاد روحیه همکاری در خانواده و اجتماع می شود.
