خیال پردازی در کودکان تا 4 سالگی کاملاً طبیعی و جزئی از روند رشد آنان است و ویژگی جاندار پنداری آنان، آن را تشدید می کند. این ویژگی باعث می شود که به اشیا جان بدهند و با آنان صحبت کنند.
کودک شما در ذهن خود چیزهایی را مجسم می کند که اصلاً وجود خارجی ندارند. قدرت تخیل در این سن آنقدر زیاد است که می تواند خود را به جای دیگران بگذارد و این که در بازی ها، خود را قهرمان می داند و درباره والدین خود اغراق می کند و دوستان خیالی دارد، به همین ویژگی بر می گردد؛ به همین دلیل، توصیه می کنم فرزند خود را به سبب خیالبافی‌هایش تمسخر نکنید و از موجودات خیالی مانند غول و دیو و هیولا نترسانید. این ترس ها تشدید کننده خیالبافی است.
خیال پردازی در این سن نگران کننده نیست؛ بنابراین، لزومی ندارد او را از این کار باز دارید و مطمئن باشید که ضروری برایش ندارد و به تعادل روحی او لطمه ای نمی زند.
او را هرگز به دروغگویی متهم نکنید؛ چون خیالبافی کودک (عروسکم می گه، خرسم گفت، با گنجشکای روی شاخه درخت حرف زدم و ...) در این سن، دروغگویی مصطلح بین بزرگسالان نیست. وقتی به شما می گوید : با اسب پرنده ام در آسمان پرواز کردم، بگویید : دوست داری یک اسب پرنده داشته باشی، مگه نه ؟
خوب است او را در قالب داستان و در زمینه کارتون ها و فیلم ها با دنیای واقعی آشناتر سازید تا بین دنیای خیالی و واقعی فرق بگذارد و بداند که وقتی در یک کارتون تلویزیونی، موش یا گربه زیر ماشین می رود و پس از تبدیل شدن به یک ورق کاغذ، با یک تکان دادن به خود، به حال اول باز می گردد، واقعی نیست.
