در اثر پیشرفت سریع قوای ذهنی بالاخص قدرت تخیل در کودک، او از سه تا پنج سالگی شروع به گفتن حرف های عجیب، غریب و بعضاً خنده دار خواهد کرد. بنابراین تعجب نکنید اگر روزی وجود یک خرس یا ببر وحشی و ترسناک در زیر تخت یا داخل کمد را به شما اطلاع دهد ! حتی در بعضی موارد شما برای اثبات خیالی بودن عامل ترس او در کمد را باز کنید یا زیر تخت را به او نشان دهید. شاید کار تا آن جا پیش برود که مجبور شوید خرسی را با جارو شکار کنید و از اتاق کودکتان بیرون بیاندازید تا او کاملاً از امن بودن اتاق مطمئن شود.
این رفتارهای خیالبافانه کودک در واقع امتداد تخیلات او در مرحله ی قبل می باشد و این موجودات و حوادث جدید ارتباط نزدیکی با آن همبازی خیالی مقطع سنی گذشته اش دارند. بنابراین توصیه های این بخش نیز به نوعی یاد آوری سفارش مبحث قبل خواهد بود که البته متذکر شدن آنها خالی از فایده نیست :
نکته : شرایط ذهنی کودکتان را درک کنید و هرگز او را متهم به دروغگویی نکنید. او هنوز مرزهای بین واقعیت و خیال را نمی شناسد. اشتباه شما در این مورد او را تبدیل به یک دروغگوی واقعی می کند.
* به این قبیل تخیلات زودگذر او اهمیت نداده و سعی در اثبات خیالی بودن آنها نداشته باشید.
* به شکلی غیر مستقیم و بسیار دوستانه حقایق را برایش بازگو کنید و به این ترتیب مانع غرق شدن او در دریای تخیلاتش شوید.
* اگر کاملاً از خطای او مطمئن هستید و او اشتباهش را به یک موجود یا حادثه ی خیالی نسبت می دهد، در مورد خطایش از او سوال نکنید، بلکه وظیفه اش را در قبال اشتباه یادآوری کنید. (مثلاً نپرسید : تو کلید را برداشته ای ؟ بکله بگویید : لطفاً کلیدها را بیاور.)
عکس العمل کودک در مقابل در خواست شما این است که آن را انجام دهد، البته در صورتی که امکانش وجود داشته باشد. (مثلاً به یاد داشته باشد که کلیدها را کجا گذاشته است.)
* هرگز در برابر او دروغ نگویید و برای توجیه اشتباهاتتان به ترفند داستان سازی و فلسفه بافی متوسل نشوید. چون این کار شما دقیقاً یک آموزش غیر مستقیم برای کودکتان محسوب خواهد شد.
