* آیا کودکتان این امکان را دارد که با آرامش و بدون ایجاد دردسر، مسایل خود را با معلمش در میان بگذارد و مثلاً بدون خجالت، برای رفتن به توالت از او کمک بگیرد ؟
* آیا او می داند که هنگام رفتن به دستشویی چه نکاتی را باید رعایت کند ؟
* آیا به او آموخته اید که در رفتن به دستشویی تأخیر نکند، او می داند که توالت ها در کدام قسمت مدرسه قرار دارند و آیا قادر است به تنهایی زیپ و دکمه ی شلوار یا کمربند خود را باز و بسته کند ؟
* آیا دقت دارید که فرزندتان همواره داخل جیب و کیف مدرسه ی خود دستکال داشته باشد.
* به او آموخته اید که هنگام عطسه و سرفه صورت خود را از دیگران برگرداند و از دستمال استفاده کند ؟ و ...
در صورتی که پاسخ شما به سوالات بالا مثبت باشد، قطعاً کودک شما از لحاظ بهداشتی دانش آموزی موفق خواهد بود. اما مسایل مطرح شده تنها بخش کوچکی از نکات بهداشتی مربوط به یک کودک مدره ای می باشد و ممکن است شما در این زمینه با موضوعات مهم تر و پیچیده تری نیز مواجه شوید که ما به شرح برخی از آنها می پردازیم :
* عاداتی نظیر مکیدن انگشت، جویدن ناخن و ... .
به طور معمول این قبیل عادات و هم چنین تیک های عصبی کودک در بدو ورود او به مدرسه شدت پیدا می کند یا به عادتی دیگر – حتی زشت تر از عادت قبلی – تبدیل می شود. توجه داشته باشید که در صورت برخورد صحیح با کودک، او به زودی این عادات را فراموش خواهد کرد. بنابراین :
برای ترک عادت او را تحت فشار قرار ندهید.
بی تفاوت و بی اعتنا نسبت به موضوع باشید.
به طور غیر مستقیم او را از ادامه ی رفتار غلط باز دارید. (مثلاً با گرفتن دستهای کودک در دستتان و نوازش کردن آنها و ...)
به تغذیه ی او از نظر کمی و کیفی اهمیت بیشتری بدهید.
نتقلاتی نظیر مغزهای گیاهی (بادام، پسته، فندق، گردو و ...)، خشکبار و میوه های خشک را به عنوان میان وعده در اختیار کودک بگذارید.
در صورت تجویز پزشک از شربت مولتی ویتامین به صورت روزانه و از قرص آهن به صورت هفتگی استفاده کنید.
در ساعاتی که کودکتان در منزل است محیط خانه را آرام نگه دارید و به او امکان استراحت بدهید.
با بد اخلاقی های کودکانه ی او به شکل دوستانه و منطقی برخورد کنید که او کنون فشار مضاعفی را نسبت به قبل از شروع مدرسه، تحمل می کند.
با به کارگیری خلاقیت و ابتکارش عمل خود بکوشید، از ادامه ی کج خلقی در کودک و تثبیت آن به عنوان یک عادت ثانویه جلوگیری کنید.
روزهای تعطیل کودک را به تفریح و استراحت اختصاص دهید و تا حد امکان زمینه ی ر فع خستگی او را فراهم سازید.
