هر وقت پیش کودک خود هستید سعی کنید که برای او رفیق مهربانی باشید. در تمام مدتی که او را تغذیه می کنید، حمام می دهید، لباسش را می پوشانید، کهنه هایش را عوض می کنید، او را در آغوش می گیرید یا در کنار او می نشینید، نوزاد علاقه، توجه به و محبت خودش و شما را نسبت به یکدیگر کاملاً درک می کند.
وقتی کودکتان را بغل کرده و نوازش می کنید در حقیقت با او به زبان خودش حرف می زنید. و هنگامی که با رفتار خود به او می فهمانید که به نظر شما او عریزترین و زیباترین کودک در تمام دنیاست به این وسیله روح و روان او را پرورش می دهید.
«همان طور که شیر موجب شد استخوان های نوزاد می شود، محبت شاکله ی شخصیتی او را رشد و تکامل می بخشد.»
یکی از معایب بی تجربه بودن پدران و مادران آن است که «بچه داری» را خیلی جدی تلقی کرده و فراموش می کنند که از این کار «لذت» ببرند، در نتیجه محبت و صمیمت بین والدین و کودک به حد مطلوب نمی رسد. فراموش نکنید ! تا شما به خود بیایید فرزندتان بزرگ شده و از خانه ی شما می رود. آن وقت تاسف خواهید خورد که چرا تا وقتی که در این خانه بود از وجودش لذت نبردم. البته منظور من از گفتن این سخنان این نیست که در تمام مدتی که نوزادتان بیدار است با او صحبت کنید، در آغوش گرفته او ببرید یا مدام با او بازی کنید. خیر ! این عمل نه تنها او و شما را خسته و بی حوصله می کند، بلکه در نهایت باعث لوس شدن کودک نیز می شود.
روش صحیح در این مورد آن است که حتماً شما حداقل هفتاد درصد از زمانی که با کودکتان به سر می برید به او با مهربانی بنگرید، با ملایمت و با زبان کودکانه برایش حرف بزنید یا آواز بخوانید و لااقل سی درصد از کل زمان با کودک بودن را به در آغوش گرفتن یا نوازش کردن او است که او و شما را رفیق شفیق و محبوب یکدیگر می سازد.
نکته : توجه و محبت نسبت به کودک هرگز به این معنا نیست که او تمام مدت بر روی زانو یا در آغوش مادرش قرار بگیرد و مدام مادرش را وادار به بازی با خود کند. بلکه کودک به تناسب افزایش سن باید بیاموزد که ضمن لذت بردن از مصاحبت با مادر و پدر بتواند خود را مشغول و سرگرم کند و تمام وقت مفید والدین را به خود اختصاص ندهد.
