با فرزندتان گفت و گو کنید.
اگر چه گفت و گو در مورد جدایی و طلاق با فرزندتان دردناک است، اما رابطه ی شما را با او تقویت می کند. این کار همچنان می تواند اعتماد آنها را به شما حفظ کند. موقعی که با فرزند کوچکتر از 10 سال صحبت می کنید، در میان گذاشتن اطلاعات کلی مناسب است. اما نوجوانان تمایل دارند که بیشتر از جزئیات بدانند. فراموش نکنید که به آنها اجازه دهید که بدانند چه اتفاقی برایشان رخ خواهد داد. آنها می خواهند بدانند که رابطه شان با هر کدام از والدین چگونه خواهد بود.
با همسر سابقتان در مورد چگونگی تربیت فرزندتان به توافق برسید.
توافق میان والدین در مورد تربیت فرزند، به علاوه ی عشق و تأیید از سوی هر دو والد، به احساس بهتر کودک و رشد روانی او منجر می شود. اگر چه وجود قرارهای ارتباطی با هر یک از والدین منافع زیادی دارد، اما تحقیقات اخیر نشان داده اند که ممکن است زمان هایی وجود داشته باشند که در آن به این ترتیبات اشکالی وارد باشد. برای مثال، بچه های سنین 3 تا 5 سال ممکن است فکر کنند آنها موقعی که از خانه ی یکی از والدین به خانه ی دیگری می روند، تنبیه می شوند. آنها احساس می کنند که به دلیل سرکشی و نافرمانی طرد شده اند.
بچه های بزرگتر ممکن است از این نوع قواعد متنفر باشند، اگر این قواعد به زور وارد زندگی روزمره شان شده باشد. برخی از والدین در قرارهای مشترکشان مشاجره می کنند؛ فرزندان این افراد از این نزاع ها رنج می برند. ارتباط موفق والدین نیاز به ارتباط و همکاری منظم دارد که ممکن است برای والدینی که به توافق دست نمی یابند، دشوار باشد. اگر میزان تعارض یا خشونت میان والدین بالا باشد، بنابر این قرارهای ارتباطی ممکن است مورد علاقه و سود بچه ها نباشد.
با زندگی فرزندتان ارتباط نزدیک داشته باشید.
درگیری هر روزه ی مادر و پدر با مسائل زندگی فرزندشان، مشخص ترین روشی است که به فرزند امکان می دهد، بداند والدینش او را دوست دارند و برایش ارزش قائل اند. پدر یا مادری که در شهر یا کشور دیگری زندگی می کند می تواند از طریق نامه، ایمیل و تلفن تماس با فرزندشان را حفظ کنند و از اوضاع او با خبر باشند.
با فرزندتان روراست باشید.
بچه ها در همه ی سنین تصور می کنند که والدینشان دوباره با هم زندگی خواهند کرد. این به خصوص هنگامی صادق است که والدین به صورت موفقیت آمیزی در تربیت او با هم همکاری می کنند. با فرزندتان در مورد قطعی بودن طلاق و عدم بازگشت دوباره صریح باشید.
تعداد مواردی که فرزندتان را به هم می ریزد محدود کنید.
برای مثال سعی کنید مدرسه و خانه ی او را تغییر ندهید. صحبت با فرزندتان در مورد مسائل مربوط به طلاق، به او کمک خواهد کرد تا آنچه را اتفاق افتاده است متوجه شود.
برای برآوردن نیازتان به همراهی و محبت، به فرزندتان متکی نشوید.
به خودتان توجه کنید تا بتوانید به فرزندتان توجه کنید. به او اجازه دهید تا شیوه های مثبتی را که شما برای کنار آمدن با استرس استفاده می کنید، ببیند. این به او کمک می کند متوجه شود که باید به دنبال شیوه های مثبتی برای مدیریت هیجاناتش باشد. فعالیت هایی را که احساس بهتری به او میدهد، پیشنهاد کنید. برای مثال بازی با دوستان، رفتن به باشگاه فرهنگی، هنری، یا ورزشی و انجام تفریح یا مطالعه می تواند در کاهش استرس سودمند باشد. برخی فعالیت ها مانند پیاده روی نیز وجود دارد که شما و فرزندتان می توانید با هم انجام دهید.
الگوی نظم و انضباطتان را برمبنای محبت قرار دهید.
احساس خشم فرزندتان را بپزیرید. به او کمک کنید تا روش های قابل قبولی برای بیان خشم خود بدون آسیب رساندن به خود، دیگران، حیوانات یا اشیاء پیدا کند.
دوستان واعضای خانواده می توانند موجب آسودگی فرزندتان شوند.
آنها می توانند به او مهارت ها و فعالیت های جدیدی را بیاموزند و به عنوان الگو عمل کنند. همچنین می تواند به فرزندتان امکان دهند که بداند مهم و با ارزش است.
دو تا سه سال زمان نیاز است تا بچه ها با طلاق والدین خود سازگار شوند.
از طریق عشق، درک و حفظ ارتباط صمیمی و نزدیک با فرزندتان، به او کمک خواهید کرد تا در بزرگسالی به خوبی سازگار با اجتماع و مؤثر شود.
مراجعه به روانشناسان و مشاوران می تواند به برخی کودکان کمک کند.
برخی از کودکان به دلیل زندگی در خانه ای پر از تشنج دچار اختلالاتی همچون افسردگی و اضطراب شده اند، برای حل مشکلشان نیاز به مراجعه به روانشناس و مشاور دارند.
