فرزند شما وارد دورة نوجوانی شده است و به جهت حس استقلالی که دارد، به شدت در مقابل نصیحت های والدین به ویژه مادر مقاومت می کند؛ زیرا این پند و اندرزها به طور غیر مستقیم به او پیام می دهد که هنوز بچه است؛ در حالی که او خود را بزرگ می پندارد؛ بنابراین بکوشید به جای تذکرهای پی در پی، از روش الگویی (ر.ک : ج 1، ص 76) و القای غیر مستقیم (ر.ک : ج 1، ص 73) استفاده کنید.
اگر مجبورید از اندرزهای کلامی بهره ببرید، بکوشید به کمترین مقدار بسنده کنید و شرایط آن را از نظر دور ندارید.
فرزندانم را چگونه نصیحت کنم تا اثر گذار باشد ؟
ج : برای تأثیر بیشتر نصیحت بر فرزندان، از راهکارهای ذیل استفاده کنید :
1- عبرت آموزی : وقتی فرزندان، خود را برای اصلاح بدرفتاری شان پند می دهید، از همسالانی بگویید که به جهت رفتار مشابه، دچار مشکل شده اند؛ عاقبت بد آنان عبرت آموز است.
2- یاد آوری نعمت ها : نعمت های خدای بزرگ (پدر، مادر، سلامت، امکانات و ...) را یادآوری کنید. کودک یا نوجوانی که متوجه نعمت های الاهی باشد، کمتر به سمت خلاف می رود. این شیوه ای قرآنی است.
خداوند متعالی خطاب به رسول گرامی اش می فرماید :
الم یجدک یتیماً فاوی و وجدک عائلاً فاغنی فاما الیتیم فلا تقهر.
آیا خداوند، تو را یتیمی نیافت و در پناه خود جای داد، و تو را ره گم کرده نیافت و راهنمای کرد، و تو را فقیر نیافت و توانگر ساخت ؟ پس یتیم را میازار.
3- فرض مخالف : هنگام نصحیت، او را متوجه سازید که اگر به بدرفتاری اش ادامه دهد، ممکن است خداوند نعمت ها را از او بگیرد.
لو نشاء جعلناه اجاجا فلولا تشکرون.
اگر می خواستیم، آب خوش و گوارا را تلخ می کردیم. چرا سپاس نمی گزارید ؟
برگرفته از سخنان استاد حسین دهنوی
