اگر می خواهید پندهای شما بر فرزندانتان تأثیر داشته باشد، شرایط ذیل را رعایت کنید :
1- به مقدار ضرورت بسنده کنید. نصیحت پی در پی، سبب لجاجت فرزندان می شود و رفتار ناشایست را در آنان تثبیت می کند. توجه داشته باشید که حتی بزرگسالان نیز پند را به سختی می پذیرند.
نصیحت مانند روغن کرچک است که دادنش راحت، ولی خوردنش بسیار ناخوشایند است.
2- خودتان به موعظه هایتان عمل کنید. در روایات آمده است :
ان العالم اذالم یعمل بعلمه زلت موعظته عن القلوب کما یزل المطر عن الصفا.
اگر دانا به دانش خود عمل نکند، موعظه اش از قلب ها می لغزد؛ همان گونه که قطرة آب از روی سنگ فرو می ریزد.
3- برای تأثیر نصیحت، باید بین خود و فرزندانتان رابطه ای قلبی و عاطفی برقرار سازید. دل فرزند به والدینی روی می آورد که با آنان انس داشته باشد.
امام علی (ع) می فرماید :
قلوب الرجال وحشیه فمن تالفها اقبلت علیه.
دل های انسان ها وحشی اند؛ پس به کسی روی می آورند که با آن ها انس گیرد.
موانع رابطة قبلی، مانند زنگارهای روی آهن است که جلو جذب آهن ربا را می گیرد.
4- هنگام پند دادن، خوشرو باشید. ترشرویی، جلو تأثیر پند را می گیرد.
5- از لحنی نرم استفاده کنید و به آرامی تذکر دهید. وقتی خداوند بزرگ، موسی و هارون (ع) را به سوی فرعون فرستاد، بدانان فرمود که با او به نرمی سخن بگویند :
فقولا له قولاً لینا.
6- نصحیت های شما به ویژه برای نوجوان باید پنهانی باشد. نوجوان با توجه به ویژگی شخصیت طلبی اش نصحیت شنیدن در جمع را بر نمی تابد.
7- در پند و اندرزها، به منفعت و مصلحت فرزند توجه کنید و مصالح خود را در نظر نگیرید. اگر فرزند شما احساس کند نصیحت های شما برای منافع خودتان است، چندان اثری نخواهد داشت.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
