بارها شاهد آن بوده ایم که برخی افراد عبادات و نماز کودکان را نوعی بازی تلقی می کنند و آن را فاقد ثواب و اجر الهی می شمارند. حال آن که چنین نیست و قطعاً عبادت درکودکی نیز حسناتی به همراه دارد. پس خوب است بدانیم که واجبات بزرگسالان و اعمال مستحبی آنها برای کودکان مستحب است و گناهان آنها برای کودکان مکروه بوده و مباحات برای هر دو امری مباح است.
حال اگر ترتیبی اتخاذ شود که کودکان دریابند انجام عبادت و نماز آنها، در پیشگاه خدا اجر خواهد داشت ، رغبت بیشتری برای انجام عبادت خواهند داشت. از طرف دیگر انجام عبادت ها در کودکی موجب ملکه شدن آنها می گردد و چنین کودکانی در بزرگسالی عبادات را با سهولت بیشتری انجام می دهند. اما آنان که تا هنگام بلوغ نماز نخوانده اند ، این کار را با دشواری بیشتری انجام می دهند. پس اگر بخواهیم کودکان با عبادات خو بگیرند، باید دوره کودکی آنها را مغتنم بشماریم.
مسئله دیگر این است که وقتی کودکی از دوران نوباوگی به عبادت روی بیاورد و برای انجام آن به مسجد و سایر اماکن مذهبی برود، از همان زمان، با چنین فضاهایی انس می گیرد و با انسان های با ایمان مأنوس می شود. انس با فضاهای مذهبی و با نیکان مانع گرایش به ورطه های فساد و نابودی گشته، انسانها را از دوستی با بدان برحذر می دارد و فرد با چنین خصوصیاتی به صلاح و زندگی پاک نزدیک تر می شود. پس برای تربیت دینی کودکان باید از همان کودکی دست به اقدام زد تا آداب و رسوم و عبادات دینی در دل فرزندان پا بگیرد. به همین دلیل باید نقش هایی را در امر تربیت مذهبی فرزندان و اقامه نماز توسط آنان ایفا کنیم. این نقش ها عبارت اند از:
1- نقش تمهیدی ( مقدمه چینی )
برای زمینه سازی اعمال عبادی و نماز در کودکان باید نخست تمهیداتی فراهم بشود و در امر تربیت مذهبی فرزندان باید اقداماتی به عمل آید. پیامبر"ص" چنین عمل کرد: به هنگام تولد امام حسن(ع) و امام حسین (ع) در گوش راست آنان اذان و در گوش چپ این عزیزان اقامه خواند که هردو عمل مستحبی قبل از نماز هستند.
امام چهارم (ع) در روایتی می فرمایند: وقتی که کودک شما به سن سه سالگی رسید، به او بگویید که کلمه لااله الا الله را بگوید. وقتی که به سن سه سال و هفت ماه و بیست روز رسید به او بگویید که نام پیامبر(ص) یعنی" محمد" را برزبان جاری کند و وقتی که به سن چهارسالگی رسید به او بگویید که بر پیامبر(ص) درود بفرستد (شایان توجه است که این دو کار را درنماز به خوبی می یابیم). در پنج سالگی او را روی به قبله بنشانید ، و در 6 سالگی رکوع و سجده را به او بیاموزید و در هفت سالگی شستن دست ها را به وی آموزش بدهید( که کنایه ازوضو گرفتن است).
امام صادق(ع) حتی درمورد روزه می فرمود: ما کودکان خود را در سحر گاهان بیدار می کنیم تا روزه بگیرند، اما درطول روز هر وقت که خواستند می توانند افطار نمایند. مراد امام (ع) آن است که بدین ترتیب باید کودکان را عادت داد تا به تدریج تمرین روزه داری نمایند و این امر آنهارا برای روزه داری کامل به هنگام بلوغ و تکلیف آماده می کند.
2- نقش الگویی
کودکان در تقلید پذیری شهره اند . آنها بسیاری از رفتارها و حرکات را از طریق تقلید کردن از دیگران و بزرگ ترها می آموزند. به همین دلیل می گویند وقتی که قصد آموزش رفتاری را به کودکان دارید، الگوی خوبی از آن رفتار را در معرض دید آنان قرار بدهید تا آنها به تبعیت از الگو بپردازند. علی (ع) فرمود: کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم، یعنی مردم را با غیر زبان هایتان به راه خدا دعوت کنید. ایشان دعوت با عمل را مؤثرتراز دعوت از طریق سخن می دانست.
سعدی نیز می گوید:
بزرگی سراسر به گفتار نیست
دو صد گفته چون نیم کردار نیست
خداوند برای هدایت انسان ها، الگویی ارزشمند و متعالی در معرض دید آنها قرار داده است و می فرماید:" و قد کان لکم فی رسول الله اُسوةٌ حَسنه". پس به درستی که پیامبر(ص) برای شما اسوه ی نیکویی است.
پیامبر علاوه برانجام واجبات و خواندن نمازهای واجب، به امور مستحبی توجه وافری داشت و به نوافل نیز می پرداخت. (شایان ذکراست که برپا داشتن نماز شب بر پیامبر(ص) واجب بوده است.)
ما نیز در مقام والدین، اگر می خواهیم فرزندان خوبی تربیت کنیم که نمازرا بر پای دارند، باید خود در مقابل آنها به عبادت و نماز قیام کنیم. هر چند که دعوت آنان به نماز لازم است ، اما آثارعملی عبادت که در معرض دید آنان قرارمی گیرد، تاثیر دعوت را دو صد چندان می کند. این روش را در تعلیم و تربیت، روش اسوه سازی می گویند. در روان شناسی نیز بندورا از آن تحت عنوان "سرمشق دهی " یاد می کند. او به هنگام بحث از نظریه یادگیری اجتماعی از یادگیری مشاهده ای سخن به میان می آورد . کودکان با مشاهده والدینی که به اعمال نیک، عبادت و نماز می پردازند، به تقلید و تکرار آن رفتار مبادرت می کنند. حتی تقلید در بعد اجتماعی نیزمعنی دار است و از آن تحت عنوان تقلید اجتماعی یاد می کنند.
3- نقش تبلیغی
از دیگر نقش ها و وظایفی که بر عهده والدین است، نقش تبلیغی است. امروزه آیین ها و کیش هایی که غیر الهی اند وافکار بت پرستانه را در دنیا تبلیغ می کنند، کم نیستند. این آیین ها منادی نجات بشر بوده، وعده های فریبنده ای به مردم دنیا می دهند. همه ی آنها سعی می کنند که با جاذبه های تبلیغ ، مردم را به سوی مسلک و مرام خود دعوت نمایند. برای مثال، در اینترنت به مقالات فراوانی درباره این نوع کیش ها و فرقه های ضاله و گمراه کننده برمی خوریم که از الفاظ فریبنده بهره می جویند .
راه هموار است و زیرش دام هاست
قحطی معنا میان نام هاست
لفظ ها و نام ها چون دام هاست
لفظ شیرین ریگ آب عمر ماست
سالانه عده ی زیادی با تأثیر پذیری از تبلیغات به مرام ها و مسلک های مختلفی می گروند. پس اگر آثار تبلیغات تا این حد زیاد است و تا آن حد کارایی دارد که مردم را به تغییر مسلک و مرام می کشاند، می توان به نحو احسن در جهتی سازنده از آن بهره جست و با سخن گفتن درباره دین، عبادات و نماز و احکام آن، کودکان را به سوی عبادت جذب کرد. در قرآن نیز براین معنا تأکید شده است و خداوند پیامبر(ص) را مورد خطاب قرار داده، می فرماید:" یا ایها الرسول بَلّغ ما اُنزل الیک من ربک". ای پیامبر ابلاغ کن آن چه را که از سوی رب و پروردگارت برتو نازل گشته است. مراد در این جا ابلاغ مسئله امامت علی (ع) است ، و تبلیغ رهبری دینی و ولایت علی (ع) تا آن درجه از اهمیت برخوردار است که می فرماید:" و اِن لَم تـَفعل فـَما بـَلغت رسالته." و اگر آن را ابلاغ نکنی، رسالت خود را به نحو اکمل ابلاغ نکرده ای. آن روزی که این تبلیغ صورت می پذیرد خدای تعالی آن را به عنوان کمال دین دانسته، می فرماید: اَلیوم اَکملتُ لکم دینکم و اَتممتُ علیکم نعمتی و رَضیتُ لکم الاسلام دیناً.
