بچه های دبستانی نمیتوانند از خودشان مراقبت کنند ، بنابراین مادران شاغل وقتی سرکار هستند و فرزندشان در خانه است ، باید از کسی بخواهند مراقب کودک باشد. نباید به کودک اجازه دهید در خانه تنها بماند.
معمولا مادران به کودکان شش یا هفت ساله ی خودشان اجازه نمی دهند تنها باشند ، ولی به فرزندان هشت یا نه ساله ی خودش بیشتر اعتماد دارند و به آنها اجازه می دهند تنها بمانند. این بچه ها گاهی میتوانند مراقب فرزندان کوچک تر خانواده نیز باشند.
وقتی مادری کودکش را در خانه تنها می گذارد و سرکار می رود ، مرتب نگران کودک است. حتی بچه های هشت تا نه ساله نیز گاهی حرف های مادرشان را فراموش میکنند و نمی دانند باید چه کار کنند.
آنها ممکن است در را برای غریبه ها باز کنند ، از خانه بیرون بروند ، به گاز دست بزنند و بدون این که به والدینشان اطلاع داده باشند دوستانشان را به خانه بیاورند. بچه ها در این سن توانایی مراقبت از خواهر یا برادر کوچکترشان را ندارند.
بچه ها علاوه بر نیازهای فیزیکی ، نیازهای عاطفی نیز دارند و در نبود پدر و مادرشان نمیتوانند نیازهای عاطفی خود را برآورده کنند.
قبل از رفتن به مدرسه ، بچه ها به مراقبت بیشتری نیاز دارند و در نبودن مادر باید یک نفر مراقب آنها باشد ، برای آنها صبحانه و نهار آماده کند و آنها را به مدرسه بفرستد.
وقتی آنها از مدرسه به خانه برمی گردند نیز باید کسی مراقبشان باشد و از تکالیف مدرسه و دوستانشان از آنها سوال کند و ببیند آیا آنها در انجام تکالیفشان مشکلی ندارند.
وقتی مادر در خانه نیست ، میتواند از اقوام ، آشنایان ، همسایگان و یا یک پرستار کودک کمک بگیرد . گاهی اوقات مادران مجبورند تمام وقت کار کنند و فرزندشان از صبح تا بعداز ظهر در مهد کودک یا مراکز نگهداری از بچه ها باشد.
در این مراکز معمولا دستمزد خوبی به مربیان داده نمیشود و پیدا کردن مربیان دلسوز و مهربان کار مشکلی است. بنابراین در انتخاب مرکز و مهد مناسب بسیار مراقب باشید. ببینید برنامه های آموزشی این مراکز به چه صورت است و مرتب با آنها در تماس باشید.
