حجت الاسلام علیرضا پناهیان،گفت: بعضی بهانه ها باعث می شود ایمان افراد محک زده شود، مثلا وقتی صحبت از ارزش و میزان یک گناه نسبت به گناه دیگر به میان میاید «الغیبته اشد من الزنا» یا فقها در مورد مساله ای احتیاط دارند یا اینکه نام امیرمومنان صراحتا در قرآن به عنوان وصی پیامبر نیامده است، اینها محل بهانه تراشی و عبور از عبودیت می شود.
وی با بیان این که عبودیت یعنی چشم گفتن بی چون و چرا، گفت: عبودیت قابل تغییر نیست چنانچه بعضی از مفاهیم اخلاقی و اعتقادی هم تغییر ناپذیرد مثلا «عدالت خوب است» که در هیچ جایگاهی این مفهوم تغییر نخواهد کرد.
حجت الاسلام پناهیان در پاسخ به این سوال که وظیفه والدین در قبال تربیت چه اندازه است، اظهار داشت: والدین باید تا 14 سالگی برای تربیت فرزند تلاش کنند و بعد از آن به دیگر والدین مربوط نیست چرا که فرزند آنها هم یک انسان است و برای خود خدایی دارد که نسبت به آن وظایفی دارد و کوتاهی او از آن وظایف دامنگیر پدر و مادر نیست.
وی ادامه داد: پس از 14 سالگی و بعد از تلاش والدین برای تربیت فرزند، صراحتا در روایت آمده که والدین عهده دار وظیفه ای نیستند البته این موضوع با دلسوزی منافات ندارد ولی در آخرت والدین به خاطر راهی که فرزند بالغشان انتخاب کرده مواخذه نخواهند شد.
استاد حوزه علمیه قم با بیان این که مسأله استقلال در نوجوان باید نهادینه شود بیان داشت: نوجوان را باید فردی مکلف و مسئول در قبال وظایفش بدانیم. وقتی او را برای تصمیم گیری لایق ندانیم، او هم احساس مسئولیت نمی کند و انگیزه فرار از دستورات والدین در او موج می زند.بنابراین باید به او یاد داد که خودش مسؤول کارهایش است.
وی ادامه داد: گاهی والدین نسبت به فرزندان خود حس مالکیت دارند، دلسوزی کردن جدای از حس مالکیت است، والدین باید بدانند که مالک بچه های خود نیستد. وقت و انرژی که والدین برای فرزندان خود می گذارند وظیفه و ارضای عواطف پدر و مادری است و دلیلی برای مالکیت نیست.
حجت الاسلام پناهیان گفت: در روایات فرزند، فتنه و محل آزمایش والدین نامیده شده است چون همین حس مالکیت به فرزند، آرامش انسان را از بین می برد. گاهی خداوند فرزند را می گیرد یا تربیت او خلاف خواسته والدین پیش می رود، اگر احساس مالکیت وجود داشته باشد در چنین مواردی بی گمان آرامش والدین گرفته خواهد شد.
وی با بیان این که گاهی اوقات غیر از مالکیت که ما را از تعادل خارج می کند احساس افتخار و حب جاه و مقام نیز در تربیت فرزند وجود دارد افزود: اگر پدر و مادری به خاطر افتخار و حب جاه و مقام به تربیت فرزند خود روی آورند در واقع سخت گیری های آنان برای فرزند نیست بلکه از ترس آبروی اجتماعی خودشان است و این دلسوزی نیست بلکه ترس از آبروست. اگر واقعا والدین نگران فرزند باشند سعی می کنند حتی در کوچکترین مسئله از هوای نفس پیروی نکنند.
این مبلغ حوزه علمیه ادامه داد: پدر و مادری که صلا ح بچه را می خواهند اثر کلامشان در تربیت فرزند موثرتر خواهد بود در واقع نیت پدر و مادر در تربیت فرزند موثر است اگر تربیت بخاطر صلاح فرزند باشد موثر است و اگر صرفا بخاطر ترس از آبروی اجتماعی باشد تاثیر آن کمتر خواهد بود.
وی با اشاره به این که گاهی گفته می شود پدر و مادر همه توان خود را در تربیت فرزند گذاشته اند ولی فرزندشان درست تربیت نشده است اظهار داشت: به طور قطع نمی توان گفت والدین در تربیت فرزند همه چیز را رعایت کرده اند چرا که برخی از گناه ها که به چشم نمی آیند مثل غیبت کردن، اثر مخرب تری نسبت به گناهان به ظاهر سنگین مانند دزدی در تربیت کودک دارند.
وی با اشاره به این که گاهی اوقات والدین مذهبی باعث فرار فرزندان از دین می شوند، گفت: در روایت آمده که در مورد اشتباهات فرزندانتان تغافل کنید. نصیحت هایی که با عصبانیت بیان می شود اثری ندارد حتی اگر آیه و روایت باشد. در نصیحت کردن از چشم فرزندان به مسائل نگاه کنید. سبک دینداری را به فرزندان تحمیل نکنید، شاید در کنار مذهبی بودن و لقمه حلال و انگیزه تربیت، برخوردهای اخلاقی نادرستی وجود دارد که در تربیت صحیح فرزندان اثر سوء می گذارد.
