شک نکنید که با درآغوش نکشیدن کودک و رهاکردن او به جیغ و فریاد زدن، از فرزندتان یک کودک لوس ساخته‌اید. چرا؟ چون کودک شما یاد گرفته که برای خواسته‌هایش باید گریه کند و تا دست به مانور اساسی و جدی نزند، کسی به فریادش نمی‌رسد. او از همان نوزادی احساس عدم‌امنیت را مز‌مزه کرده است.
بنابراین همین که به سن ۹-۸ماهگی برسد و شما را به‌عنوان فردی جدای از خود بشناسد، دچار استرس و عدم‌امنیت می‌شود. به همین دلیل، هم میزان گریه‌هایش بیشتر می‌شود، هم وابستگی و آویزان بودنش. او می‌ترسد که شما بروید و دیگر برنگردید چرا که او از بودن شما مطمئن نیست و از در آغوش کشیده شدن سیر نشده و احساس امنیت و آرامش نکرده است.
شاید با خودتان بگویید: «آخه تا کی این بچه باید آویزون من باشه، من کار و زندگی دارم». باید به شما بگوییم که اگر دلتان می‌خواهد بچه‌ای داشته باشید که همیشه دچار ترس از دست دادن باشد و با احساس عدم‌امنیت و استرس رشد کند، او را به گهواره و تخت و زمین بسپارید. اما اگر آماده درآغوش کشیدن هستید، تا ۱۴ماهگی می‌باید هر زمان که کودک نیاز به آغوش شما دارد، دریغ نکنید.
نگذارید کار به فریاد و گریه‌های طولانی بکشد. حتی حاضر باشید که تمام روز او را بغل کنید. در این صورت میتوانید از «آغوشی» استفاده کنید. وسیله‌ای که به شما کمک می‌کند در عین حال که کودک به سینه شما نزدیک است و توی بغل‌تان است، دست‌تان آزاد باشد و بتوانید کارهای دیگری هم انجام دهید.
نوزاد در ۳ماه اول زندگی خود بیشترین میزان گریه را دارد، برخی از گریه‌ها طبیعی هستند و کودک بدین وسیله نیاز خود را گوشزد می‌کند. گریه تنها زبان کودک است. گریه‌های معمولی، پس از برآوردن نیاز او، برطرف می‌شوند. اما برخی گریه‌ها، که شدیدتر و طولانی هستند، یعنی بیش از ۳ساعت طول می‌کشد، علل متفاوتی دارند. دلایلی چون دردهای کولیک، سرماخوردگی، عفونت ادرار و… راه‌های مختلفی برای آرام کردن گریه شدید نوزاد وجود دارد اما یکی از مؤثرترین آنها، بستن کودک به سینه یا پشت است.
