کودکی که ناخنهایش را میجود، کودکی مضطرب، کمرو و نسبتا درونگراست که برای کنترل اضطرابی که در اثر واقعهای استرسزا در او ایجاد شده و نمیتواند بهگونهای دیگر اضطرابش را اداره کند، این رفتار را از خود نشان میدهد.
جویدن ناخنها تنها روشی برای تخلیه اضطرابی است که در پشت آن چیزی عمیقتر را پنهان میکند؛ چیزی مثل خشمی فروخورده، عدماطمینان یا نیاز به آرام کردن خود؛ اندکی شبیه مکیدن شست که نوزاد نمیتواند از مکیدن آن امتناع کند، با این تفاوت که به جای آنکه خشمش را بیرون بریزد یا آن را بروز دهد، با جویدن انگشتانش خشمش را در خود نگه میدارد.
تعداد دفعات، شدت و مدت زمان این رفتار از عواملی هستند که باید زمانی که کودک ناخنش را میجود به آنها توجه داشت. در حقیقت، گاهی پیش میآید که کودکان فقط در یک دوره زمانی این رفتار را از خود نشان میدهند که دقیقا بهمدت زمانی که واقعهای استرسزا آنان را تحتتأثیر قرار داده است، مربوط میشود.
اما همچنین ممکن است اگرچه واقعه استرسزا ناپدید شود، عمل جویدن ناخنها همچنان باقی بماند و هر بار که کودک با موقعیت خاصی روبهرو میشود، بهطور خودکار این عمل را انجام دهد