تـربیت عبادی و آشنایی با مسائل و فرایض دینی، جزو آموزش‌های ضروری مسلمانان شناخته شده است، که ایـن مسئولیت به طور مستقیم تا ۲۱ سال اول زندگی متوجۀ والدین است. آنان در این زمـینه، نقش‌های مختلفی مانند: «تـمهیدی، الگـویی، تبلیغی، آموزشی، تشویقی، تقویتی، آسان‌سازی زمینه‌های انجام عبادت (نقش تسهیلی) تذکر و یادآوری، حمایتی و نیز نقش مراقبتی» بر عهده دارند.
در منابع اسلامی به والدین توصیه شده است برخی از تعالیم دینی را قـبل از هفت سالگی برای کودکان بیان کنند، تا ضمن فراگیری تکالیف دینی، زمینه‌های رشد معنوی و عبادی در آنان ایجاد و تقویت شود. امتیاز تربیت خانوادگی این است که دارای نوعی دوام و استمرار می‌باشد. بـه طـور خلاصه، شاید بتوان گفت از مهم‌ترین عوامل بی‌توجهی کودکان به تکالیف عبادی، افزون بر آگاهی نداشتن از فلسفه و آثار عبادات، عدم زمینه‌سازی و بی‌توجهی و یا عدم تقید و اهتمام خود والدین نسبت به انـجام بـه موقع تکالیف عبادی است؛ اما وظیفۀ نهاد آموزش و پرورش، بعد از ورود دانش‌آموز به مدرسه آغاز می‌شود؛ بدیهی است که تربیت فرآیندی یک‌سویه نیست و مدرسه به تنهایی قادر به تربیت کـودک نـیست. در حقیقت، تربیت صحیح و همه جانبه در قالب برنامه‌ریزی علمی و عملی و با همکاری و همراهی اولیا و مربیان عزیز و هماهنگی مبانی، اصول و شیوه‌های تربیتی میان خانه و مدرسه حاصل می‌شود.
بعد از این دو نهاد، تـمامی نـهادهای تـعلیمی و پرورشی مانند حوزه‌های علمیه، وزارت ارشـاد اسـلامی، صـدا و سیما و کانون‌های فرهنگی، به ویژه مساجد، نقش بسیار مهمی در گسترش و تقویت فرهنگ عبادی در بین کودکان بر عهده دارند. دین اسلام به تربیت دینی فرزندان، به ویژه تربیت عبادی، تأکید زیادی کرده است، تا زمینۀ دستیابی کودکان بـه مـراحل عـالی کمال فراهم شود. برای تحقق این هدف و علاقه‌مند کردن کـودکان به فراگیری و انجام تکالیف عبادی، ضروری است اقدام‌های لازم و مقتضی را از همان دوران کودکی به عمل آورد. به این ترتیب، با بـرنامه‌ریزی دقـیق سـعی شود مطالب دینی و عبادی مورد نیاز و ضروری را به صورت ساده و قـابل فـهم به کودکان آموزش داد و آنان را به انجام اعمال و پایبندی به آن تشویق کرد. برای موفقیت در امر تربیت عـبادی ضـروری اسـت به نکات ذیل، توجه شود:
