در دهه اخیر کم شدن تعداد فرزندان در خانواده و در نتیجه توجه کردن و اهمیت دادن بیشتر خانواده ها به فرزندان، باعث شده تا در بعضی موارد افراط هایی نیز در این زمینه صورت پذیرد. از آن جمله است توقعات والدین در مورد نمرات فرزندانشان. این توقعات که می تواند ناشی از قیاس فرزند با دیگر فرزندان دوست و آشنا و چشم و هم چشمی با آنها یا به علت امکانات قرار گرفته از (طرف والدین در اختیار فرزند ) از جمله کتاب ها و کلاس های کمک آموزشی – معلم خصوصی- استفاده از کامپیوتر و اینترنت و…( باشد، تا جایی پیش می رود که بعضی والدین کمیت را فدای کیفیت کرده و تنها کسب نمره ۲۲ را ارزش تلقی می کنند. این گونه توقعات نه تنها نتیجه مطلوب در پی نداشته بلکه در بسیاری اوقات تنها باعث افزایش اضطراب در دانش آموز و نتیجه عکس می گردد.
به دو دلیل مهم ارتباط بین مدرسه و خانه توصیه می شود. اول اینکه ارتباط بین این دو نهاد باعث ایجاد یک نوع هماهنگی در هدف ها، روش ها و انتظارات تربیتی و آموزشی بین خانه و مدرسه می شود. حسن این تربیتی فرزندان که هماهنگی این خواهد بود که از بروز تضادها و دوگانگی ها و تعارض ها در امور تحصیلی و خصوصاً موجب بروز سرخوردگی، دلزدگی و افسردگی در فرزندان می شود و نتیجه ای جز سردرگمی فرزندان ندارد.
پیشرفت تحصیلی به جلوه ای از وضعیت تحصیلی دانش آموز یا دانشجو اشاره دارد که این جلوه ممکن است نشان دهنده نمره یک دوره، میانگین نمرات برای مجموعه ای از دوره ها در یک درس یا میانگین نمرات دوره های مختلف باشد. بنابراین یافته های پژوهشی که در این زمینه صورت گرفته است نشان می دهد که والدین به طور مستقیم و غیرمستقیم نقش بسزایی در پیشرفت تحصیلی دارند
انتظارات بالای پدر و مادر از عملکرد فرزندان در مدرسه همسو با عملکرد مثبت آموزشی، آن ها را از لحاظ فکری پرورش می دهد؛ همچنین والدینی که پاسخگوی احساسات و عواطف فرزندان خود هستند و از پیشرفت آنها حمایت می کنند، نقش مؤثری در عملکرد تحصیلی آنان دارند.
عوامل روابط والدینی در تعیین میزان عملکرد تحصیلی فرزندان نقش معناداری دارد در پژوهشی با عنوان تأثیر سبک های والدینی، مداخالت تحصیلی والد-کودک در خانه و ارتباط والدین با مدرسه بر روی رفتارهای اجتماعی و مهارت های تحصیلی کودکان، به این نتیجه رسیدند که سبک والدینی استبدادی پدر با مهارت های اکتسابی و وسعت واژگان کودکان رابطه منفی دارد؛ در حالی که سبک اقتدارگرایانه پدر و تعامل تحصیلی او با فرزندان در خانه و تماس مداوم با مدرسه بر رشد این مهارت ها و نیز رفتارهای اجتماعی کودکان رابطه مثبتی دارد؛ در مورد مادران نیز در این پژوهش مشخص گردید که سبک والدینی استبدادی مادران با رفتارهای اجتماعی کودکان رابطه منفی دارد، در حالیکه فرزندان مادران دارای ارتباط مستمر با مدرسه فرزند خود، از رشد اجتماعی بالاتری برخوردارند.
ارتباط با مدرسه به این دلیل نیز که موجب می گردد تا والدین از وضعیت تحصیلی و نیازهای فرزندانشان بهتر و بیشتر آگاه شوند و اطلاعاتی را به دست آورند که برای ارائه نقش تربیتی بهتر خانواده لازم و ضروری است توصیه می گردد. برخی والدین به دلیل عدم آشنایی کافی با نیازهای واقعی ویژگی های سنی فرزندانشان در سنین مختلف و عدم اطلاع از وضعیت تحصیلی آنان نمی توانند نقش های نظارتی و حمایتی خود را به طرز صحیحی اجرا نمایند و نه تنها موجب بروز افت تحصیلی در فرزندان خود می شوند بلکه روز به روز از فرزندان خود نیز به دلیل عدم شناخت کافی از آنان فاصله می گیرند…
ارتباط مستمر با مدرسه و شرکت منظم در جلسات انجمن اولیاء و مربیان و شرکت در کلاس های آموزشی مناسب برای آشنایی با ویژگی ها و نیازهای فرزندان در دوره های سنی مختلف راهکار مناسبی است برای تقویت بعد نظارتی و حمایتی خانواده ها در برابر فرزندان که امیدواریم مورد توجه خانواده ها قرار گیرد.
