پدر و مادر وظیفه تربیتی را به عهده دارند و باید به تدریج فرزندان خود را با زندگی اجتماعی آشنا سازند تا آنها بتوانند در مراحل حساس و خطیر با دیگران جوشیده، با دشواری‌ها و ناهمواری‌های اجتماعی سازگار باشند، بنابراین پدران و مادران علاوه بر مسئولیت اخلاقی و دینی، وظیفه سنگین دیگری دارند که عبارت از آشنا ساختن فرزندان به راه و رسم زندگی اجتماعی است.
زندگی همه ما در ارتباط با انسان های دیگر معنا می شود؛ در حقیقت ما در مسیر زندگی نیازمند برقراری ارتباط با اطرافیانمان هستیم. کودکان همانند آب نهرهای باریک، همیشه نمی توانند مستقل و جدا باقی بمانند، ناگزیر روزی باید به دریای اجتماع وارد شوند، بدیهی است حفظ موجودیت در برابر امواج خروشان اجتماع، احتیاج به مهارت های اجتماعی قوی دارد و این در حالی است که بسیاری از والدین حتی کمترین فرصت را به کودکان خود نمی دهند تا آنان مجال این را داشته باشند که افکار و احساسات خود را نشان دهند.
وجه و تربیت باید همه ابعاد وجودی آنها شامل رشد اجتماعی، عاطفی، شخصیتی و هوشی را در برگیرد. طبعاً کودکان از همان طفولیت، توانایی برقراری و قابلیت های یک زندگی اجتماعی را ندارد. اگر از همان ابتدا به کودک تان یاد دهید تا برای خود ارزش قائل شود، اعتماد به نفس او به تدریج افزایش خواهد یافت و قادر خواهد بود با کودکان دیگر ارتباط برقرار کند. تحسین و تشویق کردن کودکان برای کارهای خوبی که انجام می دهند می تواند بسیار موثر واقع شود.
وقتی میهمان به خانه می آید قدری از کار پذیرایی میهمان را به کودکانمان بسپاریم تا ضمن این که احساس ارزشمندی پیدا می کند، در تقویت رفتار اجتماعی خود هم گام مهمی برداشته باشد.
فراموش نکنیم که فرزندان ما کودک هستند. همان گونه که کودکان برای صحبت کردن، دوره ی طولانی مدتی را سپری می کنند، همان گونه که به تدریج راه رفتن خوب را یاد می گیرند، آداب اجتماعی را هم به تدریج و با آزمایش و خطاهای بسیار فرا خواهند گرفت. لذا از همان اوّل کودکان خود را کودک ببینیم و از آن ها توقع رفتاری سنجیده و حساب شده نداشته باشیم.
اگر کودکی فرزندان خود را فراموش کنیم، یا از دیدن رفتارهای غیر متعارف او آشفته می شویم و یا این که از تربیت اجتماعی او ناامید شده و از این کار مهم دست می کشیم.
