دروغ گویی یعنی اینکه شخص به قصد گول زدن دیگران خلاف واقعه ای را بیان کند. در سنین کودکی از حدود 4 تا 7 سالگی چنین رفتاری، دروغگویی محسوب نمی شود بلکه تنها بیان تخیلات، زندگی و تصورات خلاقانه است. اما اگر بعد از این سن، به شما ثابت شد که فرزندتان دروغ می گوید، ابتدا باید دلیل این رفتار را جستجو کنید. اما قبل از هر اقدام همیشه در نظر داشته باشید که هیچ وقت نباید به کودک برچسب بزنید، یعنی از صفت دروغگو برای او استفاده نکنید.
دروغ گویی ممکن است به علت تقلید از والدین یا دیگران صورت گیرد. دروغگویی دفاعی به منظور رهایی از مجازات زمانی؛ که از فرد بیشتر از توانایی جسمی و روحی اش انتظار می رود ابراز می شود. اما دلایل دیگری برای دروغگویی وجود دارد، ممکن است تنها بیان مطالب و قصه های ساختگی باشد و این ویژگی از کودکی برای او مانده باشد. پس در اولین اقدام، داستان های تخیلی او را بنویسید و هنگامی که شبیه داستان و قصه شد، برایش بخوانید و او را توجیه کنید که داستان هایش را بنویسد و کم کم و با مرور زمان این اختلال را به یک توانایی تبدیل کنید.
ممکن است دروغ های او برای جلب محبت یا تحسین دیگران باشد. یا اینکه قصد دارد با دروغ و تعریف های غیرواقعی، محاسن یا قدرت و شایستگی قابل تمجید به خود یا والدینش نسبت دهد. بنابراین و به هر کدام از این دلایل که دروغ می گوید، او تشویق، تحسین و حتی تنبیه نکنید. بهترین روش نداشتن عکس العمل است.
از راه های دیگر درمان دروغگویی ایجاد محیطی امن و بدون استرس است. شاید فرزندتان از رفتارهای شما و عکس العمل خانواده در برابر رفتارهایش واهمه دارد و به همین دلیل به دروغگویی رو می آورد. پس به او این اطمینان را بدهید که اگر حقیقت گفته شود، مشکلی برای او پیش نمی آید. بهتر است بدانید والدینی که رابطه صمیمانه و دوستانه با فرزندشان دارند، فرزندانی بدور از هر گونه اختلال رفتاری یا فکری را پرورش می دهند.
والدین نباید در حضورفرزندشان دروغ بگویند و در صورت اجبار باید سعی کنند او را به حقیقت امر آگاه سازند. از دروغ های دیگران برای او و در حضور او نگویید. هیچ وقت فردی که با دروغ به خواسته اش رسیده را تحسین و یا حتی به عادی ترین شکل از او صحبت نکنید.
اما اگر هیچ کدام از راه حل های ذکر شده مفید نبود، بهتر است یک دوره روان درمانی طولانی به منظور نوسازی شخصیت و رشد جنبه های عاطفی، اخلاقی و وجدانی در نظر بگیرید.
