آن چیزی که ما در آموزههای دینی خود داریم، این است که مسئولیّت تربیت به عهدهی والدین است؛ البتّه ما نمیخواهیم نقش رسانه، آموزش و پرورش، مساجد، دوستان، محیطهای اجتماعی و محیط کار را نادیده بگیریم. در امر تربیت، تنها این مسئله ملاک نیست که اگر کودک در محیطی مثل مدرسه زیاد حضور داشت، او در آن جا تربیت یا بی تربیت میشود؛ بلکه برنامه ریزی خیلی مهمتر است و این برنامهریزی در دست والدین است. به عنوان مثال، چگونگی بسته شدن نطفه ی فرزند و تغذیه، با تمام ویژگی ها و شرایط آن، دو عامل مؤثّر در تربیت است که از همان ابتدا در دست پدر و مادر قرار دارد.
فعالیتهای تربیتی از جمله فعالیتهای اساسی است که در حیات فردی و جمعی انسان، تاثیری انکارناپذیر دارد. این فعالیتها برای تحقق اهداف مورد نظر، تابع اصل یا اصولی است. مشخصکردن اصول تربیت از جمله اقدامات اساسی است که باید قبل از هر کاری انجام پذیرد. در بیان معنای اصل تربیتی، اصل تربیتی بهعنوان دستورالعملی تعریف شده است که کل جریان تربیت را تحت نفوذ خویش دارد و تخطی از آن موجب مخاطراتی جدی در رسیدن به اهداف خواهد شد. حال این اصول تربیتی بر ۴ پایه استوار است: