آموزش فرزند، بی درنگ پس از تولد آغاز می شود؛ زیرا نوزاد، بر خلاف تصور پیشینیان، هوشیار و تأثیر پذیر است و زمینه یادگیری در او وجود دارد؛ به همین جهت، 12 ساعت پس از تولد، به صدای انسان واکنش نشان می دهد.
او در پایان هفته اول، نشانه هایی از مادر را به خاطر می سپارد و از حدود هفته سوم، به چهره وی در حالی که از نزدیک مشغول شیر دادن و حرف زدن با کودک است، چشم می‌دوزد. او حدود 5 هفتگی، در واکنش به صدای گفت و گوی والدین، نجوا (غان و غون) می‌کند و لبخند می زند. در 3 ماهگی، سرش را بهطور ارادی، برای خیره شدن دقیق به اطراف، به این سو و آن سو می چرخاند و به تدریج اگر چیزی برایش خوشایند نباشد، چشم‌هایش را می بندد یا سرش را بر می گرداند و با آغاز غذاهای کمکی، طعم غذاها را تشخیص می دهد؛ خوردنی های خوش طعم را می خورد و در برابر خوراکی های با طعم نامناسب و داروها مقاومت می کند.
آموزش از لحظه تولد آغاز می شود؛ البته به صورت غیر مستقیم و القا بر ضمیر ناخودآگاه کودک
