وابستگی کودکانه به مادر چگونه به استقلال فردی منجر می شود. خود همین وابستگی میان کودک و مادر در فرآیند شخصیتی فرد چه تأثیری دارد؟ آیا نوع ارتباط و وابستگی کودک با مادر تعیین کننده چگونگی ارتباط بعدی وی با جهان و جامعه است؟
شکل گیری وابستگی بخشی از جریان رشد است. یعنی حتماً بچه باید این وابستگی را پیدا کند چون نیازمند است، ولی چون ذهن انسان فعال و هوشمند است و با دستش می تواند ابزار بسازد و کارهای گوناگون انجام دهد، بنابراین انتظار می رود که این انسان بتواند نهایتاً فکر کند و در مورد مسائل زندگی اش تصمیم بگیرد و در عمل هم بتواند آنها را پیاده کند. معنای استقلال در اینجا جدا بودن و تنها زیستن نیست. انزوا نیست. انزوا معنای استقلال نمی دهد. هنگامی من استقلال دارم که در رابطه با دیگرانم. یعنی در رابطه اجتماعی است که به استقلال می رسم. پس این فرد باید به این نقطه برسد که در ضمن داشتن رابطه با دیگری از وی مستقل هم باشد. بتواند نیازهای خودش را فراهم کند نه اینکه مرتباً از دیگران سرویس بگیرد. بچه کوچکی که با مادرش رابطه دارد، از مادر سرویس می گیرد. مادر است که پستان را به دهانش می گذارد اما بعد یاد می گیرد که از شیر پستان گرفته شود و از شیشه یا بطری بخورد. پس از آنکه بزرگ تر شد، قاشق در دستش می گیرد و غذا می خورد. کم کم باید یاد بگیرد که غذا را بپزد یا اگر نمی تواند غذا را بپزد باید از کس دیگری غذای پخته بگیرد و در عوض باید کار دیگری برای وی انجام دهد. اگر این رابطه که از وابستگی مطلق جنینی به وابستگی کودکانه رسیده و انتظار داریم که به استقلال برسد
اگر این وابستگی در همان کودکی تثبیت شد و مادر از کودک نخواهد که کاری انجام بدهد و مرتباً به وی بگوید که تو نمی توانی این کار را انجام بدهی، یا من باید اینجا حضور داشته باشم تا تو بتوانی کاری انجام بدهی. چنانکه می بینیم گاهی وقت ها هم وابستگی به این شکل است که مادر باید حضور داشته باشد. اگر کاری نمی کند، وابستگی به این حضور است. این الگوهاست که در ذهن بچه نقش می بندد و روابط بعدی خودش را به جز مادر با دیگران بر این اساس سامان می دهد و در واقع فرافکنی می کند.
