کاردستی حس های پنج گانه را هماهنگ می کند و نوعی سلامت را برای فراگیران به وجود می آورد. هدف از آموزش در مدارس تربیت دینی، اخلاقی، اجتماعی و... است و شالوده اش استعداد و توانایی های انسان است تا فراگیر درست نبیند، نشود، احساس نکند، عواطفش تلطیف نمی شود؛ و اگر کنجکاوی اش برانگیخته نشود قدرت عقلانی اش به کار نمی افتد.رشد روزافزون علم و زیاد شدن اطلاعات و دانش های بشری سبب شده است تا اهداف آموزش وپرورش واقع بینانه تر شوند، بسیاری از صاحبنظران علوم آموزشی معتقدند که بهتر است معلم در کلاس درس چگونه یاد گرفتن، حل مسئله و خلاقیت را به دانش آموزان بیاموزند تا استعدادهایشان شکوفا شود و با نقاشی و کاردستی و دیگر هنرها می تواند آنها را در راه رسیدن به تقویت ذهنیشان یاری داد و حتی بر این باورند که بسیاری از دانش آموزان ناسازگار از طریق همکاری با همکلاسی ها در یک گروه هنری فکرشان را در جهت پیشرفت می توان تغییر داد.
هنر کاردستی به تقویت حواس پنج گانه کمک شایانی می کند و چون حواس تنها وسیله ارتباطی مستقیم فرد با عالم خارج است اهمیت و ارزش حواس و همین طور نقش محرک هایی مانند کارهای دستی که می توانند حواس ما را ورزیده کنند را نمی توان منکر شد. کاردستی در به کارگیری عضلات و حواس مختلف کودکان و در نتیجه به وجود آوردن شناخت وافزایش دادن مهارت های جسمی، حسی و روانی و ذهنی آنها بیش از پیش روشن و مشخص می شود. معلمان باید در برانگیختن خلاقیت در کودکان تلاش بیشتری کنند و در این راه اولیاء نیز باید پیگیر هنر کاردستی توسط دانش آموزان باشند تا کودکانی سالم با اندیشه های پربار و خلاق تر تربیت شود.
زنگ هنر را باید به زنگ آزادی عمل تبدیل کرد تا فراگیران بتوانند مستقل فکر کنند و به آن عمل نمایند و ذوق معلم و حتی اولیاء در تحریک پذیری دانش آموزان خیلی مهم است.
در عرصه کارهای دستی بیش از آن که نتیجه و محصول کار جالب باشد، اجرای آن اهمیت دارد، چون کودک احساس می کند کاری مربوط به خودش را انجام می دهد و به قدرت و توانایی خودش پی خواهد برد و محفوظش می دارد.
