سه پیامد منفی لوس کردن بچه ها از طریق مادیات

سه پیامد منفی لوس کردن بچه ها از طریق مادیات
1- پرورش رفتارهای اعتیادآور:
کودکان به اشباع شدن با چیزها و کارهایی که منشأ بیرونی دارند (و نه اشباع از درون با مهرورزی و خلاقیت) معتاد می شوند. بسیاری از ما افراد بزرگسالی را می شناسیم که به ولخرجی و سایر فعالیتها برای پر کردن خلأ درونی شان معتادند. آنها وقتی مضطرب هستند، به جای این که با منشأ استرس برخورد کنند، سعی می کنند بر احساسشان با رفتارهای اعتیادآوری چون پول خرج کردن، تماشای تلویزیون، غذا خوردن و مانند آن سرپوش بگذارند.
وقتی اسباب بازیهای زیاد، برنامه های زیاد، غذاهای خیلی خوب برای بچه های خود فراهم می کنیم، یا اجازه می دهیم زیاد تلویزیون تماشا کنند، به آنها عشق نورزیده ایم، بلکه تنها به آنها یاد می دهیم که معتاد شوند.

2- بی اعتنایی به نیازهای دیگران
اغلب والدین در حالی که چیزها و موقعیتهای زیادی را برای بچه هایشان فراهم می کنند، نیازهای خودشان را انکار می کنند. این که شما تسلیم همه توقعات بچه بشوید، به خصوص اگر از خواسته های خودتان صرف نظر کنید، به معنای عشق ورزی به بچه ها نیست. وقتی شما دایم تسلیم بچه می شوید و نیازهای خودتان را انکار می کنید یا ندیده می گیرید، بچه ها یاد می گیرند که نادیده گرفتن نیازهای دیگران و آدمی لوس و پرتوقع بودن، مجاز است. احتمالاً اگر شما با رعایت حال و ملاحظه خودتان از بچه ها توقع نداشته باشید که ملاحظه شما را بکنند، بچه ها هم یاد نمی گیرند که ملاحظه شما را بکنند. آنها یاد می گیرند که با شما طوری برخورد کنند که شما با خود رفتار می کنید.
بنابراین، نادیده گرفتن خودتان، محبت به فرزندانتان نیست. وقتی به خود احترام نمی گذارید، به فرزندانتان می آموزید که افرادی بی اعتنا به دیگران باشند و حرمت نگهدار نباشند.

3- کسب اعتماد به نفس از طریق تأیید اطرافیان
یکی از مهمترین مشکلات جامعه این است که کودکان می آموزند که اعتماد به نفس خود را از طریق تأیید دیگران در مورد ظاهرشان، تعداد اسباب بازیها و قیمت لباسهایشان به دست آورند. فقط در صورتی که والدین به جای ارزش گذاشتن بر ظاهر و اموال بچه ها به آنها نشان دهند که به کیفیتهای درونی آنان- از قبیل همدلی، خلاقیت، دلسوزی، شادی، شور و شوق زندگی- اهمیت می دهند، بچه ها یاد خواهند گرفت که اعتماد به نفس و احساس خود ارزشمندی خویش را به تأیید دیگران وابسته نبینند. اعتماد به نفس حقیقی، از باطن انسان نشأت می گیرد، از آن جا سرچشمه می گیرد که واقف باشیم به این که ارزش ما به خاطر آن چیزی است که هستیم نه به خاطر ظاهرمان یا کاری که می کنیم. متأسفانه، جامعه مادی گرا، اعتماد به نفس و محبوبیت انسان را به نگاه تأییدآمیز دیگران درباره ماشین، خانه و لباس افراد گره می زند.
بدین ترتیب، وقتی فرزندمان را با اشیای مادی لوس می کنیم به خاطر داشته باشیم که خودمان باعث می شویم بچه ها ارزش وجودی خود را به تأیید دیگران وابسته و مرتبط ببینند؛ در حالی که می توان به بچه ها عشق ورزید بدون آنکه لوس شوند