انضباط معادل تنبیه کردن نیست
برخی از والدین بر این باورند که تنبیه کردن و انضباط دارای یک مفهوم هستند و برخی از آنها فکر می کنند انضباط یعنی اینکه به کودکان یاد دهیم افرادی مطیع باشند. تنبیه کردن بر روی خود کودک تمرکز می کند و انضباط بر روی رفتار او. وقتی کودکی را تنبیه می کنیم درواقع به او می گوییم: «علاقه دیگران به تو بستگی به رفتارت دارد.»
تنبیه شدن به کودک یاد می دهد که در حضور ما رفتار خوبی داشته باشد ولی در غیاب ما رفتار او دیدنی است!
انضباط یعنی تمایز قائل شدن میان «خوبی» کودک با «نحوه رفتار او». با آموختن انضباط به کودک، پیام ما به او این خواهد بود: «حتی اگر رفتار بدی داشته باشی ما تو را دوست داریم» درواقع کودک متوجه می شود که ما او را دوست داریم هر چند گاهی رفتارش را تأیید نمی کنیم.
هدف از انضباط، پرورش کودکانی پاسخگو و معتمد به نفس است، کودکانی که در آینده تبدیل به افرادی می شوند که به موفقیت خودشان می اندیشند، به حقوق دیگران احترام می گذارند و زندگی رضایت بخش و مفیدی را سپری می کنند.
تصور اینکه یک کودک پیش دبستانی در ۱۰ و ۱۵ سال آینده چه شخصیتی خواهد داشت کار دشواری است ولی تا حد زیادی می توان این مسأله را پیش بینی کرد. از خودتان بپرسید دوست دارید در ۱۵ ۱۰سال آینده کودکتان چه شخصیتی داشته باشد. فهرستی از خواسته های خود تهیه کنید. به عنوان مثال:
▪ دوست دارم فرزندم احساس خوبی نسبت به خودش داشته باشد.
▪ دوست دارم فرزندم قدرت تصمیم گیری و حل مشکلات خودش را داشته باشد.
▪ دوست دارم فرزندم خویشتندار باشد.
▪ دوست دارم فرزندم بتواند با دیگران کنار بیاید.
▪ دوست دارم فرزندم مسئولیت پذیر باشد.
▪ دوست دارم فرزندم به خواسته های دیگران اهمیت دهد.
از آنجا که نوع رفتار شما بر روی شخصیت کودکتان تأثیر می گذارد اهمیت زیادی دارد که اهداف خود را درمورد او به یاد داشته باشید.
