نه گفتن کودک در رشد استقلال او نقش دارد اما اگر این رفتار به واکنش های مقابله جویانه تبدیل شود و دوام یابد مشکلی در کار است.
رضا ریش پور کارشناس ارشد روان شناسی گفت: در دوران کودکی رشد هوشی و حرکتی شتاب می‌گیرد، معمولا کودک قبل از اینکه بله گفتن را یاد بگیرد نه گفتن را یاد می‌گیرد، منفی کاری کودک نوپا در رشد استقلال او نقش حیاتی دارد.
توانایی راه رفتن تا حدودی به کودک نوپا امکان می‌دهد که رفتار خود را کنترل کند این تحرک، او را قادر می‌سازد که هنگام نزدیک شدن و کناره گیری را در خود تعیین کند.
وی افزود: فراگیری تکلم افق های زندگی کودک را عمیقا گسترش می‌دهد، کودک شروع به استدلال می‌کند و به توضیحات دیگران که در تحمل به تاخیر انداختن است گوش می‌دهد در این دوران نه گفتن کودک در رشد استقلال او نقش دارد اما اگر این رفتار به واکنش های مقابله جویانه تبدیل شود و دوام یا به معنای وجود مشکلی در کودک است.
وی در ادامه تصریح کرد: کودکان می‌توانند از رفتارهای کهنه رفتارهای جدید خلق کنند و به فعالیت های نمادین دست بزنند و در انجام فعالیت های خود به واکنش های والدین توجه می‌کنند و این نوعی رجوع اجتماعی در کودک است.
وی گفت: کودک برای آنکه دریابد در برابر رویدادهای جدید چه واکنشی نشان دهد به نشانه های هیجانی والدین و دیگران نگاه می‌کند ،کودک نوپا جستجوهای همراه با هیجان، لذت اظهار وجود و لذت کشف و ایجاد رفتارهای تازه را از خود نشان می‌دهد، کودک قادر است به صورتی سازمان یافته به ابراز جهت و اعتراض بپردازد.
وی در پایان خاطر نشان کرد: در دوران کودکی وظیفه پدر و مادر ثبات و جدیت در مورد حدود رفتارهای مقبول و تشویق کودک برای پذیرش آزادی فزاینده است والدین باید مراقب باشند در این مرحله بیش از حد آمرانه رفتار نکنند باید به کودک امکان داد که کار خود را بکند و از اشتباهات خود تجربه کسب کند اما وقتی مبارزه کودک ورای توانایی اوست باید از او محافظت و به وی کمک کرد
