برخی از والدین زمانی که تصمیم می گیرند وابستگی کودکانشان را کم کنند، ممکن است دچار اشتباهاتی شوند که می تواند نتایج بدی داشته باشد. به گفته روان‌شناسان، اشتباه والدین در رابطه با جدایی از کودک این است که در حالتی که کودک نمی داند و از همه جا بی خبر است، به طور مثال در هنگام خواب یا وقتی سرگرم بازی است، او را رها کرده و می روند. این مساله موجب ایجاد یک ترس ناگهانی در کودک می‌شود و کودک ممکن است فکر کند " او را برای همیشه تنها گذاشته اند. روان‌شناسان هشدار می دهند احساس ناامنی ای که در کودک ایجاد می شود، براحتی قابل جبران نیست.
ترک کردن کودکان وقت خواب یا هنگام بازی، یک اشتباه بزرگ است، چرا که این کار باید با اطلاع کودک و همراه با توضیح والدین باشد. حتی در ابتدا وقتی کودک را ترک می کنید، حتما تلاش کنید که در نقطه دید او باشید. در صورتی که والدین مجبورند کودک را نزد شخصی بگذارند، باید به کودک توضیح دهند که مجبور هستند او را برای مدت کوتاهی ترک کنند و بعد برمی گردند. در این حالت ممکن است کودک دقیقا متوجه منظور آنها نشود و گریه کند، اما از این که ناگهانی متوجه نبود والدینش شود، بسیار مناسب تر است. مدت زمان جدایی والدین و خصوصا مادر از کودک در ابتدا باید کوتاه باشد و سپس می توان این زمان ها را طولانی تر کرد تا اضطراب جدایی کودک بتدریج از بین برود. مشکل اصلی در مورد جدایی کودک از والدین " زمانی است که کودک به سن دو سه سالگی رسیده است و حاضر نیست از مادر و پدر جدا شود، در این موارد والدین بهتر است کمی سنگدل باشند تا کودک برای زندگی آینده اعتماد به نفس پیدا کنند و بتواند وارد روابط اجتماعی شود. مادر کامل، لزوما مادر خوبی نیست و در مقابل این اصطلاح «مادر به اندازه کافی» وجود دارد و مادرانی که بیش از اندازه به کودک توجه می کنند نمی توان گفت مادر خوبی هستند، البته همه این مسائل به بعد از یک سالگی مربوط می شود و تا قبل از یک سالی همه نیاز‌های کودک باید از سوی والدین برطرف شود
