ترس از مرگ که یکی از مهم ترین ترس هاو نگرانی های بالغین است در کودکان به نحوی متفاوت عمل می کند . به عبارت دیگر کودکان به نوعی متفاوت از بزرگسالان از مرگ می ترسند و رویکردی حاشیه ای ، استعاری و گنگ نسبت به آن دارند . کودکان ترس های خود از مرگ را به افراد یا اشیاء دیگر برون فکنی می کنند . برای یک کودک ترس از این که گربه اش بمیرد یا ترس از مرگ مادر واقعی تر از ترس او از مرگ خودش است . به همین ترتیب فکر کودکان در باب مرگ نیز شیو ه های غیر مستقیم و حاشیه ای دارد. حال آن که درونمایۀ مرگ به نحو غیر مستقیم و تمثیلی در بسیاری از بازی ها ، تخیّلات و داستان سرایی های آنها به چشم می خورد. به عبارت دیگر کودکان نمی توانند کاملاً درک کنند که خود نیز خواهند مرد لذا رابطه آنها با این پدیدۀ اسرار آمیز یعنی مرگ تا حدود زیادی غیر شخصی و نمادین است .
از این مقدمات در می یابیم که کودک از همان ماه های ابتدایی و در طی دوره های بعدی رشد با مرگ روبرو می شود و بسته به مرحله و سطح رشدی و شخصیت فردی و تجربه های زندگی خود نسبت به مرگ موضع می گیرد و واکنش نشان می دهد . کودک امروزی به دلیل ارتقاء بهداشت فردی و افزایش متوسط عمر و گسترش فرهنگ شهرنشینی کمتر از گذشته با تجربۀ واقعی مرگ به صورت مرگ همسالان و اقوام و دوستان روبرو می شود . می دانیم که در گذشته مرگ بیماران و سالمندان اکثراً درخانه روی می داد نه در بیمارستان و همۀ اعضاء خانواده به طور مستقیم آن را لمس می کردند و اپیدمی بیماری های واگیر دار مانند وبا و طاعون درشهرها از کشته پشته می ساختند و خود تولد واقعه ای مرگبار بود که مادران یا نوزادان بسیاری را به دیار نیستی رهسپار می کرد. امّا امروزه تجربۀ مستقیم مرگ کاهش یافته است . همۀ این ها درحالی است که از طرف دیگر کودک امروزی مرتباً توسط فیلم های سینمایی و تلویزیونی ، داستان ها ، کتاب ها ، روزنامه ها ، و بازی های کامپیوتری در معرض بمباران تصویرهای خیالی مرگ قرار داد . کودک در مشاهده یک فیلم شاهد کشته شدن ده ها نفر خواهد بود. پس از یک طرف رویارویی کودک با تصویر خیالی مرگ به طرز فاحشی افزایش یافته ولی تجربۀ واقعی و مستقیم مرگ توسط او با کاهش روبروست .
