بسیاری از ما تمایلی به سخن گفتن و بحث کردن درباره چیزهایی که آزارمان می دهد نداریم. ما می کوشیم روی احساساتمان سرپوش بگذاریم و چنین بیندیشیم که سکوت بهترین راهکار است. اما سکوت درباره یک چیز به این معنا نیست که ما ارتباط برقرار نکرده ایم. کودکان مراقبان و مشاهده گران خوبی هستند. آنها پیام را از چهره ما می خوانند و از نحوه سخن گفتن و حتی حرکات دست ما قضیه را می فهمند. وقتی که ما از سخن گفتن درباره چیزی که مشخصا آزار دهنده است امتناع می کنیم، کودکان بیشتر مردد می شوند که مساله را مطرح کنند یا سوالی درباره آن بپرسند(؟). برای کودک، امتناع می تواند یک پیام باشد: "اگر مادر و پدر نمی توانند درباره آن حرف بزنند، پس باید موضوع بدی باشد، پس بهتر است دیگر راجع به آن سخن نگویم ، یا من نمی توانم درباره آن سخن بگویم چون این امر سبب می شود پدر یا مادر غمگین تر شوند". در واقع در عوض محافظت از کودکان مان با پرهیز از سخن گفتن، بعضا سبب می شویم که آنها نگران تر شوند و آنها را از ابراز احساساتشان به خودمان دور می کنیم. ترس کودک از امر مجهول بسی بدتر از مواجه شدن با واقعیت است. ممکن است کودک بدترین سناریو را بسازد یا واقعیتی نادرست بوجود آورد. از سوی دیگر، عاقلانه نیست که اطلاعاتی در اختیار کودکان قرار دهیم که آنها را نفهمند . در مورد هر موضوع حساسی باید تعادلی ایجاد کنیم که کودکان را تشویق به برقراری ارتباط با ما کند: تعادلی میان اجتناب و مواجهه. دست یابی به این تعادل البته آسان نیست و مستلزم رعایت موارد زیر است:
- به تمایلات کودکان در زمانی که آماده برقراری ارتباط هستند توجه کنیم. - حفظ گشاده رویی طوری که کودک را تشویق به برقراری ارتباط کند. - شنیدن(توجه به) احساسات کودک و پذیرش آنها. - ارائه توضیحات صادقانه به کودک زمانیکه مشخصا آشفته هستیم. - پاسخگویی به پرسش ها(ی کودک) با زبانی ساده به اقتضای سن و سال او. - تلاش برای یافتن پاسخ هایی کوتاه، ساده، و متناسب با سن و سال برای کودکان؛ پاسخ هایی قابل فهم که مملوّ از کلمات بیشمار نباشد. شاید مشکل ترین کار این باشد که سخن گفتن درباره مرگ مستلزم آزمودن احساسات و باورهای ماست آنچنان که بتوانیم به طوری طبیعی در زمان لازم با کودکان مان سخن بگوییم.
