حس کنجکاوی از جمله احساساتی است که از همان بدو تولد در انسان وجود دارد.
کودکان در ابتدا حس کنجکاوی را روی بدن خود واکاوی می‌کنند و اوج کنجکاوی برای کودکان از سنین سه تا پنج سالگی است.
در این سنین که کودکان به حس کلامی و توانایی جسمانی رسیده‌اند، به دنبال واکاوی محیط اطراف بوده و ذاتا خلاق و مبتکر هستند.
اگر اطرافیان مانع کنجکاوی کودک شوند یک نوع احساس گناه در آنها شکل می‌گیرد.
اگر مدام به کودکان دستور انجام ندادن کاری داده شود، حس کنجکاوی در آنان از بین می‌رود.
از این تعداد وقتی به سنین 15 تا 18 سالگی می‌رسند، حس کنجکاوی فقط در 10 تا 15 درصد آنان خلاق می‌ماند.
خانواده باید فضای مناسب و مطمئنی را برای شکوفایی حس کنجکاوی کودک فراهم کند تا تکامل اجتماعی کودک بهتر شکل گرفته و از بحران ابتکار در برابر احساس گناه به خوبی گذر کند.
اولیاء در مدارس نیز باید از زمینه‌های اکتشافی استفاده کنند تا کودکان بتوانند خلاقیت خود را کشف کنند.
